اينها يكى است، و آن ريشه‌كن ساختن ماده اختلاف در ميان نوع بشر است، و آيه زير به اهميت آن در نظر شارع دين اشاره نموده، مى‌فرمايد:(شَرَعَ لَكُمْ مِنَ الدِّينِ ما وَصَّى بِهِ نُوحاً، وَ الَّذِي أَوْحَيْنا إِلَيْكَ، وَ ما وَصَّيْنا بِهِ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى‌ وَ عِيسى‌، أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ، وَ لا تَتَفَرَّقُوا فِيهِ).[1] پس اينكه در آيه مورد بحث گفتند: (تو مولاى مايى، پس ما را يارى كن) دلالت مى‌كند بر اينكه بعد از گفتن‌(سَمِعْنا وَ أَطَعْنا) و پذيرفتن دين، اولين وظيفه‌اى كه به ذهنشان رسيده همين بوده كه با دعوتى عمومى دين خدا را در ميان نوع بشر گسترش دهند، (و خدا داناتر است).

در اينجا جلد چهارم ترجمه تفسير الميزان پايان مى‌يابد، خدا را بر اين نعمت سپاس مى‌گزارم، و از درگاه مقدسش مسئلت دارم، بركتى در اين مشروع قرار دهد، تا در آشنايى مسلمانان فارسى زبان به اسرار قرآن كريم، و عمل به دستورات آن داراى اثر بيشترى شود.

(آمين يا رب العالمين)

[1] براى شما از دين همان را تشريع كرد كه به نوح آن را توصيه نمود و آنچه ما به تو وحى كرديم و به ابراهيم و موسى و عيسى توصيه نموديم، اين بود كه دين را اقامه كنيد، و در آن متفرق نشويد. سوره شورى آيه 13