عملى كه براى خدا انجام شود و خدا از آن راضى باشد، همان عمل سبيل اللَّه است، و هر نفقه‌اى كه در راه خدا داده شود صدقه است.

و در تفسير قمى در ذيل آيه: (الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌) ... از امام صادق ع روايت آورده كه فرمود: رسول خدا ص فرموده: هر كس به مؤمنى احسانى كند، و پس از آن او را با سخن ناهنجار خود برنجاند، و يا بر او منت گذارد، صدقه خود را باطل كرده- تا آنجا كه امام صادق ع فرمود: كلمه صفوان به معناى سنگ بسيار بزرگى است كه در وسط بيابان قرار گرفته باشد.[1] و در معناى جمله-(كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ) ...، فرمود: وابل به معناى باران، و طل به معناى شبنمى است كه شب‌ها بر درختان و گياهان مى‌نشيند، و در معناى جمله: (إِعْصارٌ فِيهِ نارٌ) ... فرمود: كلمه اعصار به معناى بادها است.

و در الدر المنثور است كه ابن جرير در تفسير آيه:(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِنْ طَيِّباتِ ما كَسَبْتُمْ) از على بن ابى طالب روايت كرده كه فرمود: يعنى از طلا و نقره و در معناى جمله:(وَ مِمَّا أَخْرَجْنا لَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ) فرمود: يعنى از گندم و خرما و هر چيزى كه زكات در آن واجب است.[2] و نيز در آن كتاب (الدر المنثور) است كه ابن ابى شيبه، و عبد بن حميد، و ترمذى (وى حديث را صحيح دانسته)، و ابن ماجه، و ابن جرير، و ابن منذر، و ابن ابى حاتم، و ابن مردويه، و حاكم كه (وى نيز حديث را صحيح دانسته)، و بيهقى (در كتاب سنن)، از براء بن عازب روايت كرده كه در تفسير آيه:(وَ لا تَيَمَّمُوا الْخَبِيثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ) گفته است: اين آيه در باره ما گروه انصار نازل شد، ما مردمى بوديم كه خرما مى‌كاشتيم و هر يك از ما، از نخلستان خود بقدرى كه بار آورده بود (كم يا زياد) خرما به مسجد مى‌آورديم، بعضى يك خوشه و بعضى دو خوشه، و آن را در مسجد آويزان مى‌كرديم و اهل صفه كه مردمى غريب و بى درآمد بودند، وقتى گرسنه مى‌شدند مى‌آمدند و با عصاى خود به آن خوشه‌ها مى‌زدند، خرماى رسيده و نارسى كه مى‌افتاد مى‌خوردند، بعضى از مردم كه به كار خير رغبتى نداشتند خوشه‌هاى پست و كرم خورده و يا شكسته را مى‌آوردند، و آويزان مى‌كردند.

خداى تعالى در اين باره اين آيه را نازل كرد: (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِنْ طَيِّباتِ ما كَسَبْتُمْ‌)- يعنى اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد از طيبات آنچه كسب كرده‌ايد انفاق كنيد، و

[1] تفسير قمى ج 1 ص 91

[2] تفسير الدر المنثور ج 1 ص 341