القضاء الا الدعاء قضا را رد نمى‌كند مگر دعا[1].

و از امام صادق ع روايت كرده كه فرمود: الدعاء يرد القضاء بعد ما ابرم ابراما دعا قضا را بعد از آنكه تا حدى حتمى شده رد مى‌كند.[2] و از امام ابى الحسن موسى ع روايت آورده كه فرمود: بر شما باد دعا كردن، كه دعا و درخواست از خداى عز و جل بلا را رد مى‌كند هر چند كه آن بلا مقدر شده قضايش رانده شده باشد، و تا مرحله اجرا جز امضاى آن فاصله‌اى نمانده باشد، در همين حال هم اگر از خداى تعالى درخواست شود آن بلا را به نحوى كه خود مى‌داند بر مى‌گرداند.[3] و از امام صادق ع روايت شده است كه فرمود: دعا قضاى مبرم و حتمى را بر مى‌گرداند، پس دعا بسيار كنيد، كه كليد همه رحمت‌ها و رستگارى‌ها و كليد برآمدن هر حاجت است، و مردم به آنچه نزد خدا دارند نمى‌رسند مگر به دعا، چون هيچ درى نيست كه وقتى بسيار كوبيده شود به روى كوبنده باز نگردد.

[4] مؤلف: و در اين روايت اشاره‌اى است به اصرار در دعا، و اينكه اصرار در دعا يكى از راههاى استجابت آن است، سرش هم اين است كه دعا بسيار كردن، قلب را صفا مى‌دهد.

و از اسماعيل بن همام از ابى الحسن ع روايت كرده، كه فرمود: دعاى بنده خدا در خلوت و پنهانى با اينكه يك نفر است با دعاى هفتاد نفر در علانيه و آشكارا برابرى مى‌كند.

مؤلف: و در اين كلام اشاره به اين نكته است كه پوشاندن دعا و سرى انجام دادن آن خلوص در طلب را بهتر حفظ مى‌كند.

و در كتاب مكارم الاخلاق از امام صادق ع روايت كرده كه فرمود: لا يزال دعا در پس پرده استجابت هست تا بر محمد و آل او صلوات فرستاده شود.

و نيز از امام صادق ع نقل كرده كه فرمود: كسى كه قبل از خودش چهل نفر از مؤمنين را دعا كند بعد براى خود دعا كند، دعايش مستجاب مى‌شود.[5] و نيز از امام صادق ع روايت كرده كه در پاسخ مردى از اصحابش كه گفت:

[1] بحار ج 93 ص 296

[2] بحار ج 93 ص 295

[3] بحار ج 93 ص 295

[4] بحار ج 93 ص 295

[5] مكارم الاخلاق ص 274