دنبال اين فرمايش آيه‌( وَ تَعِيَها أُذُنٌ واعِيَةٌ) نازل شد[1].

و در همان كتاب است كه ابو نعيم در كتاب حليه از على (ع) نقل كرده كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: يا على خدا مرا دستور داده كه تو را نزديك كنم، و تعليمت دهم تا تو فرا بگيرى، پس از آن اين آيه نازل شد:(وَ تَعِيَها أُذُنٌ واعِيَةٌ) پس اى على تو هستى اذن واعيه (گوش فرا گيرنده) علم من‌[2].

مؤلف: اين معنا در تفسير برهان هم از سعد بن عبد اللَّه آمده كه او به سند خود از امام صادق (ع) آن را روايت كرده‌[3]. و نيز از كلينى‌[4] است كه او به سند خود از آن جناب نقل كرده. و نيز از ابن بابويه‌[5] است كه او هم به سند خود از جابر از امام صادق (ع) نقل كرده است.

و باز همين مطلب را از ابن شهرآشوب از حلية الاولياء از عمر بن على آورده، و از واحدى در كتاب اسباب النزول از بريده آورده، و از ابى القاسم بن حبيب، در تفسير خود از زر بن حبيش از على (ع) نقل كرده است‌[6].

و كوتاه سخن اينكه: صاحب غاية المرام اين مطلب را از طرق شيعه و سنى در شانزده حديث آورده‌[7]. و صاحب تفسير برهان گفته: محمد بن عباس در اين باره سى حديث از طرق شيعه و سنى آورده است‌[8].

[1] ( 1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 260.

[2] ( 1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 260.

[3] تفسير برهان، ج 4، ص 375.

[4] اصول كافى، ج 1، ص 350.

[5] تفسير برهان، ج 4، ص 375.

[6] تفسير برهان، ج 4، ص 376، ح 9.

[7] غاية المرام، باب 69، ص 366.

[8] تفسير برهان، ج 4، ص 376.