معنايش اين است كه فلانى عقل ندارد. و عبارت خذ ميسوره و دع معسوره به معناى اين است كه از فلان كار، آنچه آسان است انجام بده، و مقدار دشوارش را رها كن. و حرف باء در كلمه بايكم به معناى حرف فى است، و معناى جمله اين است كه به زودى تو مى‌بينى و ايشان هم مى‌بينند كه فتنه در كدام يك از دو طرف مخالف است.

(إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ) بعد از آنكه با بيانات قبلى فهماند كه بالأخره در اين ميان ضلالت و هدايتى هست، و اشاره مى‌كند به اينكه تهمت زنندگان به رسول خدا 6 به اينكه او ديوانه است خودشان مفتون و گمراهند، و به زودى گمراهيشان روشن گشته، و نيز معلوم مى‌شود كه رسول خدا 6 هدايت يافته است و هدايت او و گمراهى آنان به بيانى از خداى سبحان ثابت شد، اينك در اين جمله مطلب را چنين تاكيد مى‌كند كه خدا بهتر مى‌داند چه كسى از راه او به بيراهه رفته، و چه كسى راه او را يافته است، چون راه، راه او است و امر هدايت هم به دست او است، و معلوم است كه صاحب راه و راهنما بهتر مى‌داند چه كسى در راه او است، و چه كسى در آن نيست.

(فَلا تُطِعِ الْمُكَذِّبِينَ) اين جمله به دليل اينكه فاى تفريع در آغاز آن در آمده نتيجه‌گيرى از خلاصه معناى آيات سابق است، و الف و لام در المكذبين الف و لام عهد است، و منظور از كلمه‌(فَلا تُطِعِ) مطلق موافقت است، چه عملى و چه زبانى، و معناى جمله اين است كه حال كه معلوم شد تكذيب‌گران سابق الذكر مفتون و گمراهند، پس با ايشان به هيچ وجه نه زبانى و نه عملى موافقت مكن.

(وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَيُدْهِنُونَ) كلمه يدهنون از مصدر ادهان است كه مصدر باب افعال از ماده دهن است، و دهن به معناى روغن، و ادهان و مداهنه به معناى روغن مالى، و به اصطلاح فارسى ماست مالى است، كه كنايه است از نرمى و روى خوش نشان دادن. و معناى آيه اين است كه اين تكذيب‌گران دوست مى‌دارند تو با نزديك شدن به دين آنان روى خوش به ايشان نشان دهى، ايشان هم با نزديك شدن به دين تو روى خوش به تو نشان دهند، و خلاصه اينكه دوست دارند كمى تو از دينت مايه بگذارى، كمى هم آنان از دين خودشان مايه بگذارند، و هر يك در باره دين ديگرى مسامحه روا بداريد، هم چنان كه نقل شده كه كفار به رسول خدا 6 پيشنهاد كرده بودند از تعرض به خدايان ايشان كوتاه‌