چرا نفرمود: امنا به و توكلنا عليه ؟ در پاسخ مى‌گويم: علتش اين بود كه كلمه آمنا در مقام تعربض به كافران بود، كه قبلا ذكرشان به ميان آمده بود، پس گويا فرموده: ايمان آورديم به رحمان، و مثل شما به او كفر نورزيديم، آن گاه فرمود: و بر خصوص او توكل كرديم- چون مقدم شدن كلمه (بر او) انحصار را مى‌رساند- و توكل نكرديم بر آنچه شما بر آن توكل نموديد، شما بر رجال و اموالتان توكل كرديد، و ما بر خداى رحمان و بس‌[1].

(قُلْ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ ماؤُكُمْ غَوْراً فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِماءٍ مَعِينٍ) كلمه غور به معناى فرو رفتن آب در زمين است، و منظور از اين مصدر اسم فاعل- غائر- است، و كلمه معين به معناى آب جارى در روى زمين است. و معناى آيه اين است كه: مرا خبر دهيد اگر آب شما به زمين فرو رود، و روى زمين آبى نماند، چه كسى است كه در روى زمين برايتان آب جارى سازد؟

در اين باره رواياتى است كه آيه شريفه را بر ولايت على (ع) و دشمنى آن جناب تطبيق مى‌كند، كه البته منظور از آنها تفسير نيست بلكه تطبيق كلى بر مصداق است‌[2].

[1] تفسير كشاف، ج 4، ص 583.

[2] تفسير قمى، ج 2، ص 379.