پس از چندى پسرش كه اسير شده بود برگشت، خداى تعالى آزادش كرد، به خانواده‌اش ملحق شد، در بين راه به چند رأس بز دست يافته بود، آنها را هم آورده بود، و جريان را به حضور رسول خدا 6 عرضه داشت، در همين بين خداى تعالى اين آيه را نازل كرد، حضرت فرمود: آن بزها مال خودت باشد[1].

و باز در همان كتاب است كه ابو يعلى و ابو نعيم و ديلمى، از طريق عطاء بن يسار، از ابن عباس روايت كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 در تفسير آيه‌(وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً) فرمود: يعنى از شبهه‌هاى دنيا و از سكرات مرگ و از شدائد روز قيامت برايش مخرجى قرار مى‌دهد[2].

و نيز در همان كتاب است كه حاكم (وى حديث را صحيح دانسته)، و ابن مردويه و بيهقى، از ابو ذر روايت كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 آيه‌(وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ) را تلاوت كرد، و آن قدر تكرار كرد تا چرتش گرفت، و آن گاه فرمود: اى ابو ذر اگر تمامى مردم به اين آيه تمسك مى‌كردند، خدا همه‌شان را كفايت مى‌كرد[3].

و نيز در همان كتاب آمده كه ابن ابى حاتم و طبرانى و خطيب، از عمران بن حصين، روايت كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: كسى كه اميد خود را از خلق بريد، و همه اميدش را به خدا بست، خدا هر مئونه از مئونه‌هايش را كفايت مى‌كند، و از جايى كه خود او احتمالش را هم ندهد روزى مى‌دهد، و كسى كه همه اميدش به دنيا باشد، خدا او را به همان دنيا واگذار مى‌نمايد[4].

و نيز آمده كه: ابن ابى حاتم، از ابن عباس، و او بدون واسطه از رسول خدا 6 روايت كرده كه فرمود: هر كس دوست مى‌دارد نيرومندترين مردم باشد، بر خدا توكل كند، و هر كس ميل دارد بى‌نيازترين مردم باشد، بايد به آنچه در دست خدا دارد، اعتمادش بيشتر از آنچه در دست خود دارد بوده باشد، و كسى كه ميل دارد محترم‌ترين مردم باشد از خدا بترسد[5].

مؤلف: در سابق در ذيل بحث پيرامون همين آيات مورد بحث معنايى براى اين گونه روايات كرديم.

[1] ( 1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 232.

[2] ( 1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 232.

[3] ( 3 و 4) الدر المنثور، ج 6، ص 233.

[4] ( 3 و 4) الدر المنثور، ج 6، ص 233.

[5] الدر المنثور، ج 6، ص 234.