هم در به دست آوردن آن مى‌داديم. خداى تعالى فرمود:( تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوالِكُمْ‌) ...(ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ )[1].

مؤلف: اين معنا از طريق اهل سنت نيز روايت شده‌[2].

و در همان تفسير در ذيل آيه‌(وَ أُخْرى‌ تُحِبُّونَها نَصْرٌ مِنَ اللَّهِ وَ فَتْحٌ قَرِيبٌ) آمده كه امام فرمود: يعنى فتح امام قائم. و در روايتى ديگر فرموده: يعنى فتح مكه‌[3].

و در كتاب احتجاج از امير المؤمنين (ع) آمده كه در ضمن حديثى فرمود:

زمين هيچ وقت از عالمى كه ما يحتاج خلق را بيان كند و متعلمى كه در راه نجات به دنبال علماء مى‌رود، خالى نبوده، هر چند كه اين دو طائفه هميشه در اقليت بوده‌اند. و خداى تعالى اين معنا را در امت‌هاى انبياى گذشته بيان نموده است، و آن امت‌ها را مثل براى آيندگان كرده، مثل اين كلامش كه در باره حواريين عيسى (ع) مى‌فرمايد: عيسى به ساير بنى اسرائيل گفت:(مَنْ أَنْصارِي إِلَى اللَّهِ قالَ الْحَوارِيُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ اشْهَدْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ)[4].

مؤلف: اين روايت هر چند در تفسير آيه آل عمران وارد شده، ولى در باره آيه مورد بحث نيز فائده مى‌دهد.

و در الدر المنثور است كه ابن اسحاق و ابن سعد از عبد اللَّه بن ابى بكر بن محمد بن عمرو بن حزم روايت كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 به آن چند نفرى كه در عقبه ديدارش كردند فرمود: از بين خود دوازده نفر را به عنوان كفيل قوم خود به من معرفى كنيد، همان طور كه حواريون عيسى بن مريم كفيل قوم خود بودند[5].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 365.

[2] الدر المنثور، ج 6، ص 214.

[3] تفسير قمى، ج 2، ص 366.

[4] احتجاج طبرسى، ج 1، ص 368.

[5] الدر المنثور، ج 6، ص 214.