مامور شد آن را علنى بخواند، و آن جناب آن را براى مؤمنين و هم براى مشركين قرائت كرد.

و آياتى كه از اين سوره آورده‌ايم فصل اول از فصول سه‌گانه آيات سوره است آياتى است كه وحيى را كه به رسول خدا 6 مى‌شود تصديق و توصيف مى‌كند، ليكن در اينجا روايات بسيار زيادى از ائمه اهل بيت (ع) صادر شده كه به صراحت فرموده‌اند: مراد از اين آيات اين نيست كه مطلق وحى را بيان و توصيف كند، بلكه مراد بيان يك قسم وحى است، و آن وحى بطور مشافهه و رو در رو است، كه در شب معراج خداى سبحان با رسول گراميش داشت.

پس اين آيات مى‌خواهد داستان معراج را بيان كند، و ظاهر آيات هم خالى از تاييد اين روايات نيست، و از كلمات بعضى از اصحاب از قبيل ابن عباس و انس و ابى سعيد خدرى، و غير ايشان- به طورى كه از ايشان نقل شده- نيز همين معنا استفاده مى‌شود، و بنا بر همين معنا گفتار مفسرين جريان يافته، هر چند كه در تفسير مفردات و جملات اين آيات اختلافى شديد دارند.

[چند قول در باره مراد از نجم در آيه:(وَ النَّجْمِ إِذا هَوى‌)]

(وَ النَّجْمِ إِذا هَوى‌) ظاهر اين آيه چنين مى‌نمايد كه مراد از نجم مطلق جرمهاى روشن آسمانى است، و خداى تعالى در كتاب مجيدش به بسيارى از مخلوقات خود سوگند خورده، از آن جمله به چند عدد از اجرام سماوى از قبيل خورشيد، ماه، و ساير ستارگان سوگند خورده، و بنا بر اين، مراد از هوى نجم ، سقوط و افتادن آن در كرانه افق براى غروب است.

و بعضى‌[1] گفته‌اند: مراد از نجم، قرآن است چون قرآن به طور نجومى (تدريجى) نازل شده. و بعضى‌[2] گفته‌اند: مراد از نجم، ستاره ثريا است و بعضى‌[3] ديگر گفته‌اند: مراد از آن ستاره شعرى است.

و بعضى‌[4] از مفسرين گفته‌اند: منظور از اين نجم، ستارگان نيستند، بلكه شهابى است كه به وسيله آنها شياطين جن رانده مى‌شوند، و عرب اين شهاب را نجم مى‌نامد. و كلمه هوى هم با اين قول مى‌سازد، و هم با قول قبلى، ولى لفظ آيه با هيچ يك از معانى مساعد نيست.

[1] ( 1 و 2) مجمع البيان، ج 9، ص 172.

[2] ( 1 و 2) مجمع البيان، ج 9، ص 172.

[3] روح المعانى، ج 27، ص 45.

[4] مجمع البيان، ج 9، ص 172.