بدون غفلت خداى تعالى را تسبيح گويد.

بحث روايتى [ (رواياتى در باره مراد از آيه:(وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ حِينَ تَقُومُ ...))]

در تفسير قمى در ذيل جمله‌(وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ حِينَ تَقُومُ) آمده كه امام فرمود: منظور از آن، تسبيح در نماز شب، و منظور از جمله فسبحه خود نماز شب است‌[1].

مؤلف: اين معنا در مجمع البيان از زرارة و حمران و محمد بن مسلم از امام باقر و از امام صادق (ع) روايت شده.[2] و نيز در همان كتاب به سند خود از حضرت رضا (ع) روايت كرده كه فرمود: منظور از ادبار سجود، چهار ركعت نافله‌اى است كه بعد از نماز مغرب خوانده مى‌شود، و منظور از ادبار نجوم دو ركعت نافله‌اى است كه قبل از نماز صبح خوانده مى‌شود[3].

مؤلف: ذيل اين روايت در مجمع البيان از امام باقر و امام صادق (ع) آمده‌[4] و قمى هم آن را به سند خود از زراره از امام باقر (ع) آورده است‌[5].

و از طرق اهل سنت هم در عده‌اى از روايات آمده كه: رسول خدا 6 هر وقت از جاى خود برمى‌خاست خدا را حمد و تسبيح مى‌كرد و مى‌فرمود: اين كفاره مجلس است‌[6]، ليكن تفسير بودن اين معنا براى آيه خيلى روشن نيست.

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 333.

[2] مجمع البيان، ج 9، ص 170.

[3] تفسير قمى، ج 2، ص 333.

[4] مجمع البيان، ج 9، ص 170.

[5] فروع كافى، ج 3، ص 444، ط تهران.

[6] الدر المنثور، ج 6، ص 120.