ظاهر آيات اين است كه: در مدينه نازل شده باشد، الا اينكه سياق آياتش با اين معنا سازگار نيست، هم چنان كه در اول سوره گفتيم كه سياق آيات آن شهادت مى‌دهد بر اينكه در مكه نازل شده باشد.

و در مجمع البيان آمده كه در قرائت على (ع) و ابن عباس و در روايتى كه از رسول خدا 6 نقل شده به جاى‌(وَ تَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ) آمده و تجعلون شكركم [1].

مؤلف: اين روايتى را كه مجمع البيان اشاره كرده الدر المنثور از رسول خدا 6 و از على (ع) نقل كرده است‌[2].

و در تفسير قمى در ذيل جمله‌(غَيْرَ مَدِينِينَ) امام فرموده معنايش اين است كه: اگر شما در برابر اعمالتان جزا داده نمى‌شويد ترجعونها آن را يعنى روحى را كه تا حلقوم آمده به بدن برگردانيد،(إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ) اگر در عقيده خود راستگوييد[3].

و نيز در همان كتاب به سند خود از ابو بصير روايت كرده كه گفت: از امام صادق (ع) شنيدم مى‌فرمود: منظور از روح و ريحان در آيه‌(فَرَوْحٌ وَ رَيْحانٌ) روح و ريحان در قبر است، ولى جنت نعيم در آخرت است‌[4].

و در الدر المنثور است كه: قاسم بن منده در كتاب الاحوال و الايمان بالسؤال عن سلمان گفته: رسول خدا 6 فرمود: اولين بشارتى كه به مؤمن مى‌دهند اين است كه: در دم مرگش او را به روح و ريحان و جنت نعيم بشارت مى‌گويند، و اولين چيزى كه مؤمن در قبرش بشارت داده مى‌شود اين است كه: به او مى‌گويند: مژده باد تو را كه خدا از تو راضى است، و مژده باد تو را در بهشت آمدى و چه خوش آمدى، خدا همه آنهايى را كه تا قبرت مشايعتت كردند بيامرزيد، و شهادت همه آنهايى را كه به خوبى تو شهادت دادند، پذيرفت، و دعاى همه كسانى را كه براى تو طلب مغفرت نمودند مستجاب‌

[1] مجمع البيان، ج 9، ص 224.

[2] الدر المنثور، ج 6، ص 163.

[3] ( 3 و 4) تفسير قمى، ج 2، ص 350.

[4] ( 3 و 4) تفسير قمى، ج 2، ص 350.