(نقل از محمد بن على (ع)[1].

مؤلف: منظور از تماس مصحف به دليل رواياتى ديگر تماس كتابت و خطوط مصحف است.

و در كافى به سند خود از داوود بن فرقد از امام صادق (ع) روايت كرده كه گفت: از آن جناب از تعويذ (حرز) پرسيدم: كه حائض بر خود آويزان كرده آيا جائز است؟

فرمود: عيبى ندارد، و اضافه كرد كه حتى مى‌تواند قرآن را بخواند و يا بنويسد، و دست به آن نكشد[2].

و در الدر المنثور است كه: عبد الرزاق و ابن ابى داود و ابن منذر، از عبد اللَّه بن ابو بكر از پدرش ابو بكر روايت كرده‌اند كه گفت: در نامه‌اى كه رسول خدا 6 به عمرو بن حزم نوشته آمده است: قرآن را مس نكن مگر با داشتن طهارت‌[3].

مؤلف: روايات در اين باب هم از طرق شيعه و هم از طرق اهل سنت بسيار است.

و باز در الدر المنثور است كه مسلم و ابن منذر و ابن مردويه از ابن عباس روايت كرده‌اند كه در عهد رسول خدا 6 بارانى آمد حضرت فرمود مردم دو دسته‌اند بعضى شاكر و بعضى كافر، آنها كه نعمت خداى را كفران كردند گفتند اين باران لطفى است كه فلان ستاره به ما كرده در اينجا بود كه آيات‌( فَلا أُقْسِمُ بِمَواقِعِ النُّجُومِ ...)

(وَ تَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ ) نازل شد[4].

مؤلف: اين حديث به طرق زيادى از طرق اهل سنت نقل شده، و به اصطلاح علماى حديث مستفيض است، و در همه آنها آمده كه اين آيات در باره انواء [5] نازل شده، گو اينكه‌

[1] مجمع البيان، ج 9، ص 226.

[2] فروع كافى، ج 3، ص 106، ح 5.

[3] ( 3 و 4) الدر المنثور، ج 6، ص 162.

[4] ( 3 و 4) الدر المنثور، ج 6، ص 162.

[5] قبل از اسلام در بين عرب جاهليت اين اعتقاد رواج داشت كه حوادث جوى از قبيل باران و باد و حرارت و سردى هوا را به ستارگانى نسبت مى‌دادند و بيست و هشت ستاره به نامهايى معين مى‌شناختند كه هر يك از آنها سيزده شب در آسمان بوده و در شب چهاردهمش غروب مى‌كرد و در همان ساعت ستاره دوم از مشرق طلوع نموده سر بر مى‌آورد مى‌گفتند نوء فلان غروب كرد و نوء فلان سر بر آورد و معتقد بودند حوادث جوى در همين هنگام يعنى در هنگام غروب يك نوء و طلوع ديگرى رخ مى‌دهد در نتيجه اگر باران مى‌آيد مى‌گفتند ستاره فلانى به ما باران داد و همچنين حوادث ديگر را به يكى از آن انواء نسبت مى‌دادند. و نيز معتقد بودند كه ماه هر شب در يكى از آن بيست و هشت منزل قرار دارد و هر منزلى را هم به نامى مسمى كرده بودند زجاج در امالى خود نقل كرده كه رسول خدا6 فرمود: هر كس بگويد به وسيله ستاره باران آمد و ما مشروب شديم به ستاره ايمان آورده و به خداى تعالى كافر شده است و كسى كه بگويد خدا مشروبمان كرد به خدا ايمان آورده و به ستاره كفر ورزيده.

لسان العرب، ماده نوء ، ص 176.