چيزى كه در اينجا بايد گفت نكته‌اى است كه حرف فاء آن را مى‌رساند، و مى‌فهماند اين جمله تفريع و نتيجه‌گيرى از بيان سابق است، كه در باره قرآن و شرح حال طوايف سه‌گانه در قيامت داشتيم.

و معنايش اين است كه: وقتى قرآن داراى چنين صفاتى بود، و در آنچه از حال مردم بعد از مرگشان خبر مى‌داد صادق بود، پس پروردگارت را كه چنين كتابى بر تو نازل كرده تسبيح گوى، و او را از هر عيبى منزه بدار، در حالى كه از نام او استقامت بجويى، و يا مظهر نام او باشى، و از عقيده و ادعايى كه اين مكذبين و ضالين دارند اعراض نمايى.

بحث روايتى [ (رواياتى در ذيل برخى آيات گذشته)]

در مجمع البيان در ذيل آيه‌(أَ أَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ) مى‌گويد: از رسول خدا 6 روايت شده كه فرمود: هيچ وقت نگوييد من زراعت كردم، بلكه بگوييد من حرث كردم‌[1].

مؤلف: اين روايت را الدر المنثور هم از عده‌اى از صاحبان كتب حديث از ابو هريره از آن جناب نقل كرده‌[2].

و در تفسير قمى در ذيل آيه‌(أَ أَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ) مى‌گويد: از معصوم روايت شده كه فرمود: مزن ابر است و در ذيل جمله‌(نَحْنُ جَعَلْناها تَذْكِرَةً) فرمود: يعنى آتش را وسيله يادآورى آتش روز قيامت كرديم،(وَ مَتاعاً لِلْمُقْوِينَ) فرمود يعنى وسيله زندگى محتاجان‌[3].

و در مجمع البيان در ذيل آيه شريفه‌(فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ) مى‌گويد: در روايتى صحيح از رسول خدا 6 آمده كه وقتى اين آيه نازل شد، فرمود: همين آيه را ذكر ركوع خود كنيد (و بگوييد سبحان ربى العظيم)[4].

مؤلف: اين روايت را كتاب فقيه‌[5] نيز به طور مرسل، يعنى بدون ذكر سند آورده، و

[1] مجمع البيان، ج 9، ص 223.

[2] الدر المنثور، ج 6، ص 161.

[3] نور الثقلين، ج 5، ص 224 به نقل از تفسير قمى.

[4] مجمع البيان، ج 9، ص 224.

[5] فقيه، ج 1، ص 207، ح 17.