[رواياتى در ذيل آيات مربوط به بهشت و نعمت‌هاى بهشتى‌]

و در الدر المنثور است كه ابن ابى الدنيا در كتاب صفة الجنة ، و بزار، ابن مردويه، و بيهقى در كتاب البعث ، از عبد اللَّه بن مسعود روايت كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 به من فرمود: همين كه در بهشت نگاهت به مرغى بيفتد و هوس بريان شده آن را بكنى، همان مرغ در حالى كه بريان شده پيش رويت مى‌افتد[1].

مؤلف: در اين معنا روايات بسيارى رسيده و در بعضى از آنها آمده كه مؤمن هوس هر چيز را بكند برايش حاضر مى‌شود، و او از آن چيز مى‌خورد، و بقيه‌اش به همان حالت اول بر مى‌گردد، مثلا اگر مرغ باشد به سوى محل خود پرواز مى‌كند، و تازه در بين مرغان افتخار هم مى‌كند.

و در تفسير قمى در ذيل آيه شريفه (لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً وَ لا تَأْثِيماً) امام فرموده: لغو و تاثيم عبارت است از فحش و دروغ و غنا[2].

مؤلف: شايد مراد از غنا ، لهو باشد، و ممكن هم هست كلمه غنا تصحيف شده خناء باشد، يعنى ناقل حديث آن را درست ننوشته باشد و خناء به معناى ناسزاگويى و فحش است.

و نيز در همان كتاب در ذيل آيه‌(وَ أَصْحابُ الْيَمِينِ ما أَصْحابُ الْيَمِينِ) نقل مى‌كند كه امام فرمود: اصحاب يمين عبارتند از على بن ابى طالب و شيعيان او[3].

مؤلف: اين روايت نظر دارد به رواياتى كه در تفسير آيه‌(يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمِينِهِ)[4] وارد شده، كه در آن روايات كلمه يمين به امام حق معنا شده. و معناى روايت قمى اين مى‌شود كه: يمين، على (ع) است، و اصحاب يمين اصحاب آن جناب و شيعيان او هستند. و به هر حال روايت از باب نشان دادن مصداق بارز آيه است، نه اينكه بخواهد بفرمايد آيه شريفه در خصوص على (ع) و شيعيانش نازل شده.

باز در آن كتاب در ذيل آيه‌(فِي سِدْرٍ مَخْضُودٍ) آمده كه اين سدر درختى است كه نه برگ دارد و نه خار، و وقتى امام صادق (ع) آيه‌(وَ طَلْحٍ مَنْضُودٍ) را تلاوت كرد، در معنايش فرمود يعنى رويهم چيده شده‌[5].

[1] الدر المنثور، ج 6، ص 155.

[2] ( 2 و 3) تفسير قمى، ج 2، ص 348.

[3] ( 2 و 3) تفسير قمى، ج 2، ص 348.

[4] روزى كه ما هر جمعيتى را به نام امامش صدا مى‌زنيم، پس هر كس نامه عملش به دست راستش داده شود. سوره اسراء، آيه 71.

[5] تفسير قمى، ج 2، ص 263.