به معناى عالى و بلند است.

بعضى‌[1] از مفسرين مراد از فرش مرفوعه را زنان ارجمندى دانسته‌اند كه در عقل و جمال و كمال قدر و منزلتى بلند دارند، و استدلال كرده‌اند به اينكه: كلمه فراش در مورد زنان نيز استعمال دارد، و اتفاقا آيه بعدى هم كه مى‌فرمايد:(إِنَّا أَنْشَأْناهُنَّ إِنْشاءً ...) با اين وجه تناسب دارد.

(إِنَّا أَنْشَأْناهُنَّ إِنْشاءً فَجَعَلْناهُنَّ أَبْكاراً عُرُباً أَتْراباً) يعنى ما آن زنان را ايجاد و تربيت كرديم، ايجادى خاص و تربيتى مخصوص. در اين آيه اشاره‌اى هم به اين نكته هست كه وضع زنان بهشتى از نظر جوانى و پيرى و زيبايى و زشتى اختلاف ندارد، و معناى اينكه فرمود:(فَجَعَلْناهُنَّ أَبْكاراً) اين است كه: ما زنان بهشتى را هميشه بكر قرار داده‌ايم، به طورى كه هر بار كه همسران ايشان با آنان بياميزند ايشان را بكر بيابند.

كلمه عرب جمع عروب است، و عروب به معناى زنى است كه به شوهرش عشق مى‌ورزد، و يا حد اقل او را دوست بدارد و در برابرش ناز و كرشمه داشته باشد، و كلمه اتراب جمع ترب- به كسره تاء و سكون راء- به معناى مثل است، مى‌فرمايد: ما زنان بهشتى را امثال يكديگر كرديم، و يا از نظر سن و سال، هم سن شوهرانشان كرديم.

(لِأَصْحابِ الْيَمِينِ ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ ثُلَّةٌ مِنَ الْآخِرِينَ) معناى اين آيه از آنچه گذشت استفاده مى‌شود، احتياج به توضيح مكرر ندارد، چيزى كه در اينجا بايد گفت اين است كه: از اين آيات استفاده مى‌شود اصحاب يمين در اولين و آخرين جمعيتى كثير هستند، به خلاف سابقين مقربين كه در اولين، بسيار بودند، و در آخرين وعده‌اى كمتر.

(وَ أَصْحابُ الشِّمالِ ما أَصْحابُ الشِّمالِ) اين جمله مركب است از مبتداى‌(أَصْحابُ الشِّمالِ)، و خير(ما أَصْحابُ الشِّمالِ)، و استفهام در جمله دوم استفهام شگفت‌انگيزى و هول‌انگيزى است، و اگر اصحاب مشئمه در آيات قبل را در اين آيات اصحاب شمال خواند، براى اين بود كه اشاره كند به اينكه اصحاب مشئمه در قيامت نامه‌هاى اعمالشان به دست چپشان داده مى‌شود، هم چنان كه نظيرش در اصحاب يمين گذشت.

[1] مجمع البيان، ج 9، ص 219.