نذر مصدرى است به معناى اسم مفعول (البته مفعول به) يعنى آن چيزى كه مردم را با آن انذار مى‌كنند، و آن عبارت است از عذاب، و معناى آيه روشن است.

(وَ لَقَدْ صَبَّحَهُمْ بُكْرَةً عَذابٌ مُسْتَقِرٌّ) در مجمع البيان مى‌گويد: كلمه بكرة ظرف زمان است، حال اگر ظرفى معين و شناخته شده باشد، مثلا منظورت از اين كلمه، صبح همين امروزت باشد، مى‌گويى: أتيته بكرة و غدوة بدون تنوين- هر چند كه گاهى همين نكره را نيز تنوين مى‌دهند. و مراد از استقرار عذاب وقوع عذاب بر ايشان و دست بر نداشتن از ايشان است‌[1].

( فَكَيْفَ كانَ عَذابِي‌) ...(مِنْ مُدَّكِرٍ )[2] تفسير اين آيات در سابق گذشت.

(وَ لَقَدْ جاءَ آلَ فِرْعَوْنَ النُّذُرُ كَذَّبُوا بِآياتِنا كُلِّها فَأَخَذْناهُمْ أَخْذَ عَزِيزٍ مُقْتَدِرٍ) در اينجا نيز منظور از كلمه نذر انذار است نه اينكه جمع نذير باشد، و اگر جمله‌(كَذَّبُوا بِآياتِنا) را بدون واو آورد، و در نتيجه عطف به ما قبل نكرد، براى اين بود كه اين جمله پاسخى بود از سؤالى تقديرى، گويا بعد از آنكه فرمود: آل فرعون هم انذار شدند ، كسى پرسيده: خوب آنها چه كردند؟ در پاسخ فرموده: (كَذَّبُوا بِآياتِنا)- آيات ما را تكذيب كردند و آن گاه نتيجه گرفته كه به همين جهت ما ايشان را بگرفتيم، گرفتن سلطانى عزيز و مقتدر .

بحث روايتى [ (چند روايت در ذيل برخى آيات گذشته)]

در روح المعانى در ذيل آيه‌(وَ لَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ) مى‌گويد: ابن ابى حاتم از ابن عباس روايت كرده كه گفت: اگر نبود كه خداى تعالى خواندن قرآن را بر زبان آدميان آسان كرد، هرگز احدى از خلايق نمى‌توانست لب به كلام خدا بگشايد[3].

و نيز گفته: ديلمى در روايتى كه سند آن را تا انس ذكر نكرده، نظير اين معنا را از انس نقل كرده، آن گاه خود ديلمى گفته: بعيد نيست كه خبر انس اگر صحيح باشد تفسير آيه نبوده، بلكه مطلبى بوده كه خودش در ذيل اين آيه گفته است‌[4].

[1] مجمع البيان، ج 9، ص 192.

[2] در اينجا ظاهرا خطاى قلمى رخ داده و مرحوم علامه به جاى اين كه به- تفسير آيات 39 و 40( فذوقوا عذابى ... من مدكر) بپردازد، آيات 16 و 17 را تكرار نموده در صورتى كه تفسير اين آيات در سابق ذكر شده

[3] ( 3 و 4) تفسير روح المعانى، ج 27، ص 84.

[4] ( 3 و 4) تفسير روح المعانى، ج 27، ص 84.