حديثى فرمود: اسلام غير از ايمان است، و هر مؤمنى مسلمان هست، ليكن هر مسلمانى مؤمن نيست‌[1].

و در الدر المنثور در ذيل آيه‌(قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا) مى‌گويد: ابن جرير از قتاده روايت كرده كه گفت: آيه‌(قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا) در باره بنى اسد نازل شده‌[2].

مؤلف: اين روايت از مجاهد و غير او نيز نقل شده‌[3].

و نيز در همان كتاب است كه ابن ماجه و ابن مردويه و طبرانى و بيهقى- در كتاب شعب الايمان- از على بن ابى طالب روايت كرده‌اند كه فرمود: رسول خدا 6 فرمود: ايمان عبارت است از معرفت به قلب، اقرار به زبان و عمل به اركان‌[4].

و نيز در همان كتاب آمده كه نسايى و بزاز و ابن مردويه از ابن عباس روايت كرده‌اند كه گفت: بنى أسد نزد رسول خدا 6 آمدند و عرضه داشتند: يا رسول اللَّه! ما بدون اينكه با تو جنگ كنيم مسلمان شديم، در حالى كه عرب با تو جنگ كرد. اينجا بود كه آيه‌(يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا) نازل شد[5].

مؤلف: در اين معنا رواياتى ديگر نيز هست‌[6].

[1] نور الثقلين، ج 5، ص 103، به نقل از خصال.

[2] الدر المنثور، ج 6، ص 100.

[3] الدر المنثور، ج 6، ص 99.

[4] ( 4 و 5 و 6) الدر المنثور، ج 6، ص 100.

[5] ( 4 و 5 و 6) الدر المنثور، ج 6، ص 100.

[6] ( 4 و 5 و 6) الدر المنثور، ج 6، ص 100.