اطاعت خدا، و بيعت با او بيعت با خدا است.

فصل اول سوره در اين مقام بود كه بر پيامبر خود منت بگذارد به اينكه فتح و مغفرت و اتمام نعمت و هدايت و نصرت ارزانيش داشته، و بر مؤمنين منت بگذارد به اينكه سكينت را بر دلهايشان افكنده، و در نتيجه داخل بهشتشان مى‌كند، و نيز مشركين و منافقين را تهديد كند به غضب و لعنت و آتش.

(إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِيراً) مراد از شاهد بودن آن جناب، شهادتش بر اعمال امت، يعنى بر ايمان و كفر و عمل صالح و طالح آنها است. و مساله شهادت رسول خدا 6 در قرآن كريم مكرر آمده، و قبلا بحث مفصل پيرامون معناى اين شهادت گذشت، و گفتيم كه مراد از آن شهادت حمل در دنيا است، و اما اداء شهادتها جايش در آخرت است.

و مبشر بودن آن جناب به اين بود كه افراد با ايمان و با تقوى را به قرب خدا و ثواب جزيل او بشارت مى‌داد. و نذير بودنش بدين جهت بود كه كفار و اعراض كنندگان را به عذاب دردناك خدا انذار و تخويف مى‌كرد.

(لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تُعَزِّرُوهُ وَ تُوَقِّرُوهُ وَ تُسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا) در قرائت مشهور همه فعلهاى چهارگانه با تاء كه علامت خطاب است قرائت شده.

و در قرائت ابن كثير و ابو عمرو با ياء كه علامت غيبت است قرائت شده، و قرائت اين دو با سياق مناسب‌تر است‌[1].

و به هر حال لام در جمله لتؤمنوا لام تعليل است، مى‌فرمايد: اگر ما تو را به عنوان شاهد و مبشر و نذير فرستاديم براى اين بود كه به خدا و رسولش ايمان بياوريد. (و بنا بر قرائت دوم: ايمان بياورند).

و تعزير كه مصدر تعزروه است- به طورى كه گفته‌اند[2]- به معناى نصرت است. و توقير كه مصدر توقروه است به معناى تعظيم است، هم چنان كه در جاى ديگر فرموده:(ما لَكُمْ لا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقاراً)[3]، و ظاهرا ضميرهايى كه در سه فعل آيه آمده همه به خداى تعالى برمى‌گردد. و معناى آيه اين است كه: ما تو را به عنوان شاهد و مبشر و نذير فرستاديم تا مردم به خدا و رسولش ايمان آورند، و او را با دست و زبان يارى كنند و تعظيم و

[1] ( 1 و 2) مجمع البيان، ج 9، ص 112.

[2] ( 1 و 2) مجمع البيان، ج 9، ص 112.

[3] چرا براى خدا وقارى اميد نمى‌داريد. سوره نوح، آيه 13.