پندار به خوبى به چشم مى‌خورد.

(إِنَّ هذا ما كُنْتُمْ بِهِ تَمْتَرُونَ) كلمه تمترون جمع مضارع حاضر از مصدر امتراء است كه به معناى شك و ترديد است، و اين آيه شريفه هم تتمه گفتار ملائكه به گناه‌پيشگان است، كه در آن، عذاب آنها را تاكيد و خطاكارى و لغزش آنها در دنيا را اعلام مى‌دارد، چون در دنيا در چيزى شك و ترديد كردند كه امروز آن را با تمام وجود خود لمس مى‌كنند، و به همين جهت از تحمل عذاب تعبير كرد به چشيدن، چون وقتى بخواهند بگويند درك من نسبت به آن درد و يا آن لذت دركى تام و تمام بود، مى‌گويند من آن درد را چشيدم، يا من آن لذت را چشيدم.

ممكن هم هست آيه شريفه استيناف و كلامى نو از خداى تعالى باشد، كه بعد از ذكر حال كفار در قيامت ايشان را با آن مخاطب مى‌سازد. و چه بسا جمله‌(كُنْتُمْ بِهِ تَمْتَرُونَ) مؤيد اين احتمال باشد، براى اينكه خطاب‌هاى سابق همه به صورت مفرد بود و در خصوص اين آيه خطاب به صيغه جمع است.

(إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقامٍ أَمِينٍ) كلمه مقام به معناى محل قيام، يعنى محل ثبوت و پابرجايى هر چيز است، و به همين جهت محل اقامت را نيز مقام گفته‌اند. و كلمه امين صفتى است از أمن يعنى نرسيدن مكروه. و معناى جمله اين است كه: پرهيزكاران- در روز قيامت- در محلى امن از هر مكروه و از مطلق ناملايمات ثابت و مستقر مى‌باشند.

با اين بيان روشن مى‌شود كه نسبت دادن أمن به مقام و گفتن مقام امين از باب مجاز در نسبت است، چون گفتيم امين صفت صاحب مقام است و در ظاهر به خود مقام نسبت داده شده است.

(فِي جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ) اين جمله بيانى است براى جمله‌(فِي مَقامٍ أَمِينٍ). و اگر عيون- چشمه‌ها را هم منزلگاهى براى اهل بهشت معرفى نموده، به اعتبار اين است كه اهل بهشت در مجاورت چشمه‌ها قرار دارند، و نيز بدين جهت است كه چشمه‌ها هم در همان بهشت‌ها واقعند، و اگر جنات را جمع آورده، با اينكه ظرف و محل زندگى هر كس يك جنت است، به اين اعتبار است كه بهشت‌ها داراى انواعى هستند. و يا براى اين بوده كه براى هر فرد از متقين به تنهايى يك بهشت و يا چند بهشت است.