مؤلف: از ظاهر اين روايت و روايت قبليش و روايتى كه در اين معنا رسيده برمى‌آيد كه تهديد در اين دو آيه راجع به كسانى است كه از راه حق منحرف مى‌شوند، در عين اينكه از مسلمانان هستند، و راجع به كفار قريش نيست.

و در احتجاج از امير المؤمنين (ع) روايت آورده كه در حديثى طولانى فرمود: و اما آيه‌(وَ سْئَلْ مَنْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رُسُلِنا) خود يكى از براهين نبوت رسول خدا 6 است كه خداى تعالى به او ارزانى داشته، و به وسيله آن حجت را بر ساير خلائق تمام كرده، براى اينكه بعد از آنكه نبوت را به وسيله آن جناب خاتمه داد و او را به عنوان پيامبر براى تمام امت‌ها و ساير ملل قرار داد اين امتياز را به او داد كه به آسمان عروجش داد، و در آن روز همه انبياء (ع) را برايش جمع كرد، و رسول خدا 6 از نبوت همه آگاه شد، و آنها چيزهايى از عزائم خدا و آيات و براهين او برايش به عنوان ارمغان بيان كردند ...

مؤلف: اين معنا را قمى هم در تفسير خود به سند خويش از ابى الربيع از ابى جعفر (ع) در پاسخ از سؤالات نافع بن ازرق روايت كرده‌[1]. و نيز الدر المنثور آن را به چند طريق از سعيد بن جبير و ابن جريح و ابن زيد روايت كرده است‌[2].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 284.

[2] الدر المنثور، ج 6، ص 19.