معصيتى مفهوم دارد. آرى آنها داناترين خلق تو به تو هستند و ترسنده‌ترين خلق تو از تواند، و مقرب‌ترين خلق تو به تواند و عامل‌ترين خلق تو به فرمان تواند، نه خواب بر ديدگان ايشان مسلط مى‌شود، و نه سهو عقول، و نه خستگى بدنها، ايشان نه در پشت پدران جاى مى‌گيرند، و نه در رحم مادران، و نه خلقتشان از ماء مهين است، بلكه تو اى خدا ايشان را به نوعى ديگر ايجاد كرده‌اى، و در آسمانهايت منزل دادى، و با جاى دادنت در جوار خود اكرامشان كرده‌اى، و بر وحى خود امين ساختى، و آفات را از ايشان دور كردى، و از بلاها محافظتشان فرمودى، و از گناهان پاكشان ساختى، اگر قوت تو نبود خود قوى نمى‌شدند، و اگر تثبيت تو نبود خودشان ثابت قدم نمى‌گشتند، و اگر رحمت تو نبود اطاعت تو نمى‌كردند، و اگر تو نبودى آنها هم نبودند.

ليكن اگر آنها كه اين همه نزد تو مقام دارند، و تو را اطاعت مى‌كنند و نزدت داراى منزلتند، و غفلتشان از امر تو اندك است، آنچه را كه از تو بر ايشان پوشيده مانده مشاهده مى‌كردند، و آن عظمت را كه تا كنون از تو پى نبرده‌اند پى مى‌بردند، قطعا عبادت و عمل خود را كوچك مى‌شمردند، و نفس خود را به ملامت مى‌گرفتند، و مى‌دانستند كه تو را آن طور كه بايد عبادت نكردند. منزهى تو كه خالقى و معبودى، چقدر رفتارت با مخلوقاتت نيكو است‌[1].

و در بحار از الدر المنثور از ابى العلاء بن سعد روايت آورده، كه گفت روزى رسول خدا 6 به همنشينان خود فرمود: آسمان به تنگ آمد، و حق دارد كه چنين باشد، براى اينكه جاى يك قدم در آن نيست، مگر آنكه همانجا را فرشته‌اى اشغال كرده، كه يا در ركوع است، و يا در سجده، آن گاه اين آيه را تلاوت فرمود: (وَ إِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ وَ إِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ‌)- به درستى ماييم كه همواره در صفيم، و ماييم كه همواره در تسبيح هستيم [2].

و از خصال روايت شده كه وى به سند خود از محمد بن طلحه حديث كرده، و او بدون ذكر بقيه سند از رسول خدا 6 روايت كرده، كه فرموده: ملائكه بر سه دسته‌اند، دسته‌اى داراى دو بال و دسته‌اى داراى سه بال و دسته ديگر داراى چهار بالند[3].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 207.

[2] بحار الانوار، ج 59، ص 201، ح 79، ط بيروت.

[3] خصال، ج 1، ص 153، ح 191.