در آب داغ و سپس در آتش افروخته گردند (72).

و آن گاه به ايشان گفته شود كجا است آن چيزهايى كه شريك خدايش مى‌پنداشتيد (73).

و به جاى خدايش مى‌پرستيديد مى‌گويند هر چه نظر مى‌كنيم آنها را نمى‌بينيم بلكه اصلا ما در دنيا چيزى نمى‌پرستيديم، آرى خداوند اين طور كفار را گمراه مى‌كند (74).

اين قهر و عذاب بدان سبب است كه در دنيا از پى تفريح (و هوسرانى) باطل بوديد و دائم به نشاط و شهوت‌پرستى سرگرم شديد (75).

حال به درون دوزخ شويد در حالى كه بيرون شدن برايتان نيست پس چه بد است منزلگاه متكبران (76).

پس تو اى پيامبر! صبر كن كه وعده خدا حق است پس چه اينكه در حيات تو پاره‌اى از عذابهايمان را كه وعده داده‌ايم به ايشان بچشانيم و چه اينكه قبل از نشان دادن تو را قبض روح كنيم در هر حال همه آنان به سوى ما برخواهند گشت (77).

مگر نه اين بود كه قبل از تو رسولانى از جنس خود اين مردم به سويشان گسيل داشتيم رسولانى كه داستانهاى بعضى از آنان را برايت حكايت كرديم و بعضى ديگر را حكايت نكرديم؟ هيچ رسولى چنين حقى نداشته كه از پيش خود آيتى بياورد هر آيتى مى‌آوردند به اذن خدا بوده و چون حكم حق و حتمى خدا فرا رسد كافران مبطل زيانكار شوند (78).

بيان آيات‌

در اين آيات براى بار پنجم به مساله آنهايى كه در آيات خدا مجادله مى‌كنند برگشت شده و متعرض سرانجام كار آنان مى‌شود. البته ما كار آنان را با بيان مال كار مجادله كنندگانى كه در امتهاى گذشته بودند بيان مى‌كنند و مى‌فرمايد: خداى تعالى سرانجام، دين خود را حفظ و يارى نمود. و اين معنا را در اول سوره بطور اجمال، و سپس با آوردن مساله دعوت موسى (ع) و داستانهايى از آن جناب و نصرتى كه خدا از خصوص او كرد، بيان فرمود. و آن گاه همين معنا را در ضمن امر به پيامبر اسلام به صبر و وعده‌اش به نصرت بيان كرد.

و در اين آيات براى آخرين بار بر آنان جمله مى‌كند، و مال امرشان را و اينكه كارشان به كجا مى‌انجامد، خاطرنشان مى‌سازد و مى‌فرمايد كه مال امرشان عذاب جاودان است. آن گاه به رسول خدا 6 امر مى‌فرمايد كه صبر كند، و وعده‌اش‌