و آنچه را كه از ناحيه پروردگارتان نازل شده كه بهترين حديث است پيروى كنيد قبل از آنكه عذاب ناگهانى و بى خبر شما را بگيرد (55).

بترسيد از روزى كه هر كسى به خود مى‌گويد: وا حسرتا بر من از آن ستم‌ها كه به درگاه خدا روا داشتم، اعتراف مى‌كنم كه به راستى از مسخره كنندگان بودم (56).

و يا مى‌گويد: اگر خدا هدايتم كرده بود از پرهيزكاران مى‌بودم (57).

و يا وقتى عذاب را مى‌بيند مى‌گويد: اى كاش مى‌توانستم برگردم و از نيكوكاران مى‌شدم (58).

در پاسخش مى‌گويند آرى آيات من برايت بيامد و تو به آيات من تكذيب كردى و از پذيرفتن آن تكبر نمودى و اصولا از كافران بودى (59).

و روز قيامت تكذيب كنندگان بر خدا را مى‌بينى كه رويشان سياه است آيا در دوزخ جايى براى متكبران نيست (60).

خدا كسانى را كه براى رستگاريشان تقوا پيشه كردند نجات مى‌دهد و به چنين كسانى عذاب نمى‌رسد و اندوهناك نمى‌گردند (61).

بيان آيات‌

در اين آيات رسول خدا 6 را دستور مى‌دهد كه مشركين را به اسلام و به پيروى از آنچه خدا نازل كرده دعوت كند و از عواقب اسرافشان بر نفس خود، يعنى از حسرت و ندامت روزى كه حسرت و ندامت سود نمى‌دهد. بر حذر دارد، آرى چگونه سود مى‌دهد با اينكه در دنيا از پذيرفتن حق، استكبار ورزيدند. و نيز به يادشان بياورد كه در آن روز متقين رستگارى و نجات و كفار خسران و آتش دارند. و در لسان اين آيات لحن رأفت و رحمت به خوبى استفاده مى‌شود.

[مقصود از عبادى و رحمت اللَّه در آيه‌(قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ)]

(قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ ...) در اين آيه رسول خدا 6 را دستور مى‌دهد تا مردم كافر را از طرف خداوند و با لفظ يا عبادى- اى بندگان من صدا بزند. و اين تعبير نكته‌اى را هم به يادشان مى‌آورد و آن اين است كه چرا خدا كفار را به عبادت خود دعوت مى‌كند. و نيز ترغيب آنان به پذيرفتن دعوت است، اما يادآورى دليل دعوت براى اين است كه يادآورى كند كه ايشان عبد اويند و او مولاى ايشان است و حق مولى بر عبدش اين است كه او را عبادت كند و اوامرش را اطاعت كند، پس مولى حق دارد كه او را به اطاعت و عبادت خود دعوت كند.