مفسرين‌[1] گفته‌اند: مراد از صيحه صيحه روز قيامت است، چون امت محمد 6 هرگز قبل از قيامت دچار عذاب نمى‌شود. ولى در تفسير سوره يونس گفتيم كه اين سخن خلاف ظاهر آيات كتاب است- بدانجا مراجعه شود.

(وَ قالُوا رَبَّنا عَجِّلْ لَنا قِطَّنا قَبْلَ يَوْمِ الْحِسابِ) كلمه قط به معناى بهره و نصيب است. و اينكه گفتند: پروردگارا سهم ما را قبل از روز قيامت بده عجله‌اى است كه نسبت به عذاب خدا كرده گفتند: سهم عذاب ما را قبل از رسيدن قيامت بده. و اين كلام در حقيقت استهزاى داستان روز حساب، و استهزاى تهديد به عذاب آن روز است.

بحث روايتى [ (رواياتى در باره شان نزول آيات:(وَ عَجِبُوا أَنْ جاءَهُمْ مُنْذِرٌ مِنْهُمْ وَ قالَ الْكافِرُونَ ...) و در باره ص )]

در كتاب كافى به سند خود از جابر از امام باقر (ع) روايت كرده كه فرمود:

روزى ابو جهل بن هشام به همراهى قومى از قريش نزد ابى طالب (ع) آمده، گفتند: برادرزاده‌ات ما و خدايان ما را اذيت كرد، او را بخوان و به او دستور بده تا دست از خدايان ما بردارد تا ما نيز از خداى او دست برداريم.

ابو طالب (ع) نزد رسول خدا 6 كسى را فرستاد تا بيايد، چون داخل شد، ديد در خانه به غير از مشركين كسى نيست، لذا نگفت السلام عليكم بلكه گفت: (السَّلامُ عَلى‌ مَنِ اتَّبَعَ الْهُدى‌)- سلام بر هر كس كه پيرو هدايت باشد .

آن گاه نشست ابو طالب او را از ماجرا خبر داد. رسول خدا 6 فرمود:

من پيشنهادى بهتر از اين دارم، پيشنهادى كه با به كار بستن آن عرب سالار مى‌شوند، و تمام گردنها برايشان خاضع مى‌گردد، آيا مى‌خواهيد آن پيشنهاد را بكنم؟ ابو جهل گفت: بله، بگو ببينم آن چيست؟ فرمود: اينكه بگوييد: لا اله الا اللَّه .

امام باقر (ع) سپس فرمود: مشركين انگشت‌ها را به گوش خود گرفته، برخاستند و بيرون شدند، در حالى كه مى‌گفتند: ما اين پيشنهاد را حتى در آخرين ملت هم نشنيديم، اين نيست مگر ساخته و پرداخته خود او، پس خداى تعالى آيه‌( ص وَ الْقُرْآنِ ذِي الذِّكْرِ) ...(إِلَّا اخْتِلاقٌ ) را در اين باره نازل فرمود[2].

[1] مجمع البيان، ج 8، ص 468. روح المعانى، ج 23، ص 172، تفسير فخر رازى، ج 26، ص 182.

[2] كافى، ج 2، ص 649، ح 5.