(وَ نَجَّيْناهُما وَ قَوْمَهُما مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ) منظور از كرب عظيم اندوه شديدى است كه بنى اسرائيل از شر فرعون داشتند، كه آنان را ضعيف كرد و بدترين شكنجه‌ها را به آنان داد و بچه‌هايشان را مى‌كشت، و زنان و دخترانشان را زنده نگه مى‌داشت.

(وَ نَصَرْناهُمْ فَكانُوا هُمُ الْغالِبِينَ) نصرت بنى اسرائيل اين بود كه منجر به بيرون رفتن از مصر و عبور از دريا، و غرق شدن فرعون و لشكريانش در دريا گرديد.

اين را بدان جهت گفتيم تا اشكالى كه شده دفع شود، چون بعضى توهم كرده‌اند كه:

مقتضاى ظاهر اين است كه كلمه نصرت قبل از نجات دادن ذكر شود، چون نجات يافتن بنى اسرائيل نتيجه نصرت خدا بود، در حالى كه مى‌بينيم اول فرمود: ما آنها را از اندوه شديد نجات داديم بعد فرمود: و ياريشان كرديم تا غلبه كردند .

جواب اين توهم همان است كه گفتيم، با اين توضيح كه نصرت همواره در جايى استعمال مى‌شود كه شخص نصرت شده هم خودش مختصر نيرويى داشته باشد و هم به ضميمه نيروى ناصر كارى را از پيش ببرد، به طورى كه اگر اين نصرت نبود نيروى خود او كافى نبود كه شر را از خود دفع كند، و بنى اسرائيل در هنگام بيرون شدن از مصر مختصر نيرويى داشتند. پس اطلاق كلمه نصرت در آن هنگام مناسب است.

به خلاف كلمه نجات دادن كه بايد در جايى استعمال شود كه نجات يافته هيچ نيرويى از خود نداشته باشد، و آن در داستان بنى اسرائيل در روزگارى است كه اسير در دست فرعون بودند. پس استعمال كلمه نصرت در آن هنگام مناسبت ندارد.

(وَ آتَيْناهُمَا الْكِتابَ الْمُسْتَبِينَ) يعنى كتابى كه مجهولات نهانى را روشن مى‌كند و آن امورى را كه مورد احتياج مردم در دنيا و آخرت است و براى خود آنان پوشيده است، بيان مى‌نمايد.

(وَ هَدَيْناهُمَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ) مراد از هدايت به سوى صراط المستقيم ، هدايت به تمام معناى كلمه است، و به همين جهت آن را به موسى و هارون (ع) اختصاص داد و از قوم آن دو كسى را شريك آن دو نكرد و ما در سابق در تفسير سوره فاتحه هدايت به صراط مستقيم را معنا كرديم.

( وَ تَرَكْنا عَلَيْهِما فِي الْآخِرِينَ‌) ...(الْمُؤْمِنِينَ ) كه تفسيرش گذشت.