شيعه، از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود امير المؤمنين (ع) فرموده:

اين ستارگان كه در آسمان است، شهرهايى است مانند شهرهايى كه در زمين است ...[1].

باز در همان كتاب در روايت ابى الجارود، از امام ابى جعفر (ع) روايت كرده كه فرموده:(عَذابٌ واصِبٌ) يعنى عذاب دائم و دردناك كه دردش تا دلها مى‌رسد[2].

و باز در همان كتاب از رسول اللَّه 6 نقل كرده كه در داستان معراج فرمود: پس جبرئيل بالا رفت و من نيز با او بالا رفتم، تا رسيدم به آسمان دنيا، بر روى آن آسمان فرشته‌اى ديدم كه او را اسماعيل مى‌گفتند، و او همان صاحب خطفه است كه خداى عز و جل در باره‌اش فرموده:(إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهابٌ ثاقِبٌ) و زير فرمان آن هفتاد هزار فرشته‌اند كه زير فرمان هر فرشته هفتاد هزار فرشته ديگرند ...[3].

مؤلف: اينگونه روايات در اين باب بسيار زياد است كه: ما بعضى از آنها را در تفسير آيه‌(إِلَّا مَنِ اسْتَرَقَ السَّمْعَ فَأَتْبَعَهُ شِهابٌ مُبِينٌ)[4] نقل كرديم و بعضى ديگر از آنها را ان شاء اللَّه تعالى در تفسير دو سوره ملك و جن ايراد خواهيم كرد.

در نهج البلاغه است كه: خداى تعالى از تمامى روى زمين، چه زمين سخت، و چه سهلش، چه زمين صالح و چه شوره‌زارش، خاكى برگرفت و آن را با آب درآميخت، تا وقتى كه خالص گشت، و آن گاه آن را با شبنمى تر كرد، تا چسبنده شد[5].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 218.

[2] تفسير قمى، ج 2، ص 221.

[3] تفسير قمى، ج 2، ص 4.

[4] سوره حجر، آيه 18.

[5] شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 1، ص 96، خطبه 1.