و او به شما مهربان است چون قبلا نام مؤمنين ذكر شده بود، ولى اين طور نفرمود، بلكه نام مؤمنين را دو باره تكرار كرد، تا دلالت كند بر اينكه سبب رحمت خدا همانا صفت ايمان ايشان است.

(تَحِيَّتُهُمْ يَوْمَ يَلْقَوْنَهُ سَلامٌ وَ أَعَدَّ لَهُمْ أَجْراً كَرِيماً) از ظاهر سياق بر مى‌آيد كه كلمه تحيتهم مصدرى است كه به مفعول خود اضافه شده است، و معنايش اين است كه ايشان تحيت گفته مى‌شوند، يعنى روزى كه پروردگارشان را ملاقات مى‌كنند از ناحيه او و از ناحيه ملائكه او، به ايشان تحيت و سلام گفته مى‌شود، به اين معنا كه ايشان در روز لقاى خدا در امنيت و سلامتى هستند، و هيچ مكروهى و عذابى به ايشان نمى‌رسد.

(وَ أَعَدَّ لَهُمْ أَجْراً كَرِيماً)- يعنى اجرى بسيار بزرگ و آبرومند براى ايشان آماده كرده است.

[اشاره به معناى شاهد و سراج منير بودن پيامبر گرامى 6]

(يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِيراً) معناى شاهد بودن رسول خدا 6، در تفسير آيه‌(لِتَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ وَ يَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيداً)[1] و در آيات ديگرى كه مساله شهادت آن جناب را متعرض است، بيان كرده و گفتيم كه رسول خدا 6 در دنيا شاهد بر اعمال امت است، و آنچه امت مى‌كنند او تحمل نموده روز قيامت آن را اداء مى‌كند، و نيز گفتيم: كه بعد از او امامان شاهد امت هستند، و آن جناب شاهد شاهدان است.

و معناى مبشر و نذير بودن او اين است كه مؤمنين مطيع خدا و رسول را به ثواب خدا و بهشت بشارت، و كفار عاصى را به عذاب خدا و آتش او انذار مى‌دهد.

(وَ داعِياً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجاً مُنِيراً) دعوت آن جناب به سوى خدا همان دعوت مردم است به سوى ايمان به خداى يگانه، كه لازمه آن ايمان به دين خدا است، و اگر دعوت آن جناب را مقيد به اذن خدا كرد، بدان جهت است كه به مساله بعثت و نبوت او اشاره كند.

و سراج منير بودنش به اين است، كه آن جناب را طورى قرار داد كه مردم به وسيله او به سعادت خود و به راه نجاتشان از ظلمتهاى شقاوت و گمراهى هدايت شوند، و بنا بر اين، تعبير مزبور از باب استعاره است، و اينكه بعضى‌[2] گفته‌اند: مراد از سراج منير ، قرآن است،

[1] سوره بقره، آيه 143.

[2] روح المعانى، ج 22، ص 46.