شايد از آنجا خبرى از راه برايتان بياورم . عبارت‌( لَعَلِّي آتِيكُمْ مِنْها بِقَبَسٍ، أَوْ أَجِدُ عَلَى النَّارِ هُدىً‌)- شايد از آن برايتان پاره‌اى بياورم و يا بر كنار آتش راهنمايى شوم [1] آمده و اين تعبير بهترين دليل است بر اينكه اين كاروان در آن شب راه را گم كرده بودند.

و همچنين اينكه به اهلش خطاب مى‌كند كه: اينجا باشيد ... ، شاهد است بر اينكه غير از همسرش كس ديگرى هم با او بوده، و لذا تعبير به جمع آورده (باشيد)، و اگر تنها همسرش با او بود مى‌گفت: تو اينجا بباش . و در تورات در سفر خروج، اصحاح چهارم، آيه 20، آمده كه موسى در اين سفر همسرش و فرزندانش را همراه داشته ...

[توضيحى در مورد تكليم خداى تعالى با موسى 7 در طور سينا از وراى حجاب شجرة ]

(فَلَمَّا أَتاها نُودِيَ مِنْ شاطِئِ الْوادِ الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبارَكَةِ مِنَ الشَّجَرَةِ ...) در مفردات در معناى كلمه شاطئ گفته: شاطئ الوادى معنايش كنار وادى است، و نيز همو گفته: كلمه وادى در اصل به معناى محلى است كه سيلاب از آنجا مى‌گذرد، و به همين اعتبار شكاف ميان دو كوه را نيز وادى مى‌گويند، و جمع اين كلمه اوديه مى‌آيد[2]، و كلمه بقعة به معناى قطعه‌اى از زمين است كه به شكل زمينهاى اطرافش نبوده باشد.

و مراد از كلمه ايمن جانب راست است، در مقابل أيسر كه به معناى سمت چپ است، و مقصود در اينجا ايمن و سمت راست وادى است، و به آنچه بعضى‌[3] گفته‌اند:

ايمن از يمن در مقابل شومى است نبايد اعتناء كرد.

و بقعة مباركه قطعه و نقطه مخصوصى است از (كناره سمت راست وادى) كه در آن درختى قرار داشته كه نداى يا موسى از آن درخت برخاسته، و مبارك بودنش به همين خاطر است، كه نداى الهى و تكلم او با موسى در آن جا واقع شد، و از اين راه شرافتى يافت، و موسى به خاطر همين شرافت و قداست مامور شد كفش خود را بكند، هم چنان كه فرمود:

(فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً)[4].

اين آيه شريفه بدون ترديد دلالت دارد بر اينكه درخت مزبور به وجهى مبدأ آن نداء و آن گفتگو بوده، چيزى كه هست اين نيز مسلم است كه درخت سخن نگفته، بلكه سخن سخن خدا و قائم به او بوده، نه قائم به درخت، همان طور كه كلام ما آدميان قائم است‌

[1] سوره طه، آيه 10.

[2] مفردات راغب، ماده شطا .

[3] روح المعانى، ج 20، ص 73.

[4] نعلين خود بكن كه تو در وادى مقدس طوايى. سوره طه، آيه 12.