ترجمه آيات‌

به نام خدايى كه رحمتى عالمگير و رحمتى خاص به مؤمنان دارد

الم (1).

نازل كردن اين كتاب كه شكى در آن نيست، از پروردگار جهانيان است (2).

مگر گويند آن را تزوير كرده؟ (نه) بلكه آن حق است، و از پروردگار تو است، تا گروهى را كه پيش از تو بيم‌رسان سويشان نيامده، بيم دهى، شايد هدايت يابند (3).

خدا آن كسى است كه آسمانها و زمين را با هر چه ميان آنهاست به شش روز آفريد، سپس به عرش پرداخت، جز او سرپرست و شفيعى نداريد، چرا پند نمى‌گيريد؟ (4).

از آسمان گرفته تا زمين تدبير هر كار را مى‌كند، آن گاه در روزى كه اندازه‌اش هزار سال از آنهاست كه شما مى‌شماريد، (همه چيز) به سوى او بالا مى‌رود (5).

اين خدا داناى غيب و شهود، و عزيز و رحيم است (6).

همان كه خلقت همه چيز را نيكو كرده، و خلقت انسان را از گلى آغاز كرد (7).

و نژاد او را از مايه‌اى از آب پست قرار داد (8).

آن گاه وى را پرداخت، و از روح خويش در او بدميد، و براى شما گوش و ديدگان و دلها آفريد، اما شما چه كم سپاس مى‌داريد! (9).

گويند: چگونه وقتى در زمين گم شديم، دوباره در خلقتى تازه در خواهيم آمد؟ (اينها كه مى‌گويند همه بهانه است)، بلكه علت واقعى انكارشان اين است كه رفتن به پيشگاه پروردگار خود را منكرند (10).

بگو فرشته مرگ كه بر شما گماشته‌اند جانتان را مى‌گيرد، سپس به سوى پروردگارتان بازگشت خواهيد كرد (11).

اگر ببينى وقتى گنه‌كاران در پيشگاه پروردگارشان سرها به زير افكنده‌اند، (خواهى ديد كه مى‌گويند) پروردگار را ديديم و شنيديم، ما را بازگردان تا عمل شايسته كنيم، كه ما ديگر به يقين رسيديم (12).

اگر مى‌خواستيم همه كس را هدايت عطا مى‌كرديم، ولى اين سخن از من مقرر شده كه جهنم را از جنيان و آدميان جملگى پر مى‌كنم (13).

به سزاى آنكه ديدار اين روزتان را فراموش كرديد، عذاب بكشيد، كه ما نيز به فراموشيتان سپرديم، و به سزاى اعمالى كه مى‌كرديد عذاب جاويد را تحمل كنيد (14).

***