اعراف كه فرموده:(قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ الْإِثْمَ وَ الْبَغْيَ)[1] حرام است و با در نظر داشتن اين كه سوره اعراف از سوره‌هاى قديمى قرآن است كه در مكه نازل شده محال است كه رسول خدا 6 به ابى بكر اشاره كرده باشد كه با مشركين قمار و شرطبندى كند.

و به فرض هم كه حرمت قمار در اواخر عمر رسول خدا 6 نازل شده باشد، اشكال ديگرى كه بر اين روايات وارد است، اين كلام رسول خدا 6 است كه به ابى بكر فرموده باشد: اين حرام است، ببر و صدقه بده، چون اين حرف را با هيچ يك از موازين فقهى نمى‌شود تصحيح كرد، مگر چيزى كه مال مردم و حرام است مى‌شود صدقه داد؟ آن گاه براى رفع اين اشكال دست و پاى زيادى زده‌اند، ولى هر چه بيشتر دست و پا كرده‌اند اشكال بزرگتر شده است، اشكال ديگرى كه به روايت وارد است اين است كه: فارسيان را بت‌پرست دانست در حالى كه فارسيان هر چند مشرك بودند اما بت براى خود درست نكرده بودند.

و در تفسير قمى در ذيل آيه‌(يَعْلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غافِلُونَ) گفته: يعنى دنياى حاضر را مى‌بينند، و در باره آخرت، خود را به غفلت مى‌زنند[2].

و در خصال آمده كه از امام صادق از معناى آيه‌(أَ وَ لَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ) پرسيدند، فرمود: يعنى آيا در قرآن نظر نمى‌كنند[3].

و در تفسير قمى در ذيل جمله:(وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يَوْمَئِذٍ يَتَفَرَّقُونَ) گفته: يعنى به سوى جهنم و بهشت‌[4].

[1] بگو جز اين نيست كه پروردگارم همه فاحشه‌ها را چه ظاهرى باشد و چه پنهانى، و نيز اثم و ستم را حرام كرده است. سوره اعراف، آيه 33.

[2] تفسير قمى، ج 2، ص 153.

[3] خصال، ج 2، ص 455، حديث 102( ط علميه اسلاميه).

[4] تفسير قمى، ج 2، ص 153.