ترجمه آيات‌

به نام خداوند بخشنده مهربان‌

الم (1).

روم شكست خورد (2).

در نزديكترين زمين به سرزمين عرب، و هم ايشان بعد از شكست خوردن به زودى غلبه خواهند كرد (3).

در چند سال بعد، آرى زمام امور چه قبل از شكست خوردن روم و چه بعد از غلبه ايشان به دست خدا است، و آن وقت كه روميان غلبه كنند مؤمنين خوشحال شوند (4).

خوشحال مى‌شوند به اينكه خدا به وعده خود در باره روميان وفا كرد، آرى او هر كه را بخواهد نصرت مى‌دهد و او عزيز و رحيم است (5).

بايد به وعده خدا دل بست چون خدا هرگز خلف وعده نمى‌كند و ليكن بيشتر مردم نمى‌دانند (6).

آنها تنها ظاهرى از زندگى دنيا مى‌دانند و از آخرت غافلند (7).

آيا در نفس خود نمى‌انديشند كه خدا آسمانها و زمين و آنچه بين آن دو است جز به حق نيافريده و جز براى مدتى معين خلق نكرده؟ ولى بسيارى از مردم به مساله معاد و ديدار پروردگار خود كافرند (8).

آيا در زمين سير نمى‌كنند ببينند عاقبت كفارى كه قبل از ايشان بودند چه شد با اينكه آنها از اينها نيرومندتر بودند و زمين را زير و رو كردند و آباد نمودند بيشتر از آن آباديها كه اينان كردند، اما همين كه رسولان خدا با معجزه‌ها به سويشان آمدند كفر ورزيدند و خدا نابودشان كرد و خدا به ايشان ظلم نكرد بلكه خودشان به خود ظلم كردند (9).

و سرانجام كسانى كه بديها را به بدترين وجه مرتكب مى‌شدند اين شد كه آيات خدا را تكذيب نموده و به آن استهزاء كنند (10).

خدا است كه خلق را براى نخستين بار آفريد و سپس براى بار دوم نيز برمى‌گرداند و شما هم به سويش برمى‌گرديد (11).

و روزى كه قيامت به پا شود مجرمين مايوس مى‌گردند (12).

و از شركاء كه درست كرده بودند هيچ يك شفيع آنان نگشته و خودشان به شركايشان كفر مى‌ورزند (13).