نعمتى است كه خدا به وى ارزانى داشته، تا بوسيله آن به سوى حق هدايت كند، و به توحيد دعوت نمايد، پس بر او لازم است كه هيچ كافرى را بر كفرش اعانت نكند، و در برابر جلوگيريهاى آنان از آيات خدا بعد از آنكه به وى نازل شده تسليم نگردد، هم چنان كه موسى (ع) با پروردگارش عهد بست كه در برابر نعمتهايى كه بر او انعام كرد، يعنى نعمت حكمت و علم، هيچ وقت پشتيبان مجرمين نشود. و به زودى خواهد آمد كه به رسول اكرم اسلام مى‌فرمايد:(وَ لا يَصُدُّنَّكَ ...)، كه آن اجمال‌(فَلا تَكُونَنَّ ظَهِيراً لِلْكافِرِينَ) را شرح مى‌دهد.

(وَ لا يَصُدُّنَّكَ عَنْ آياتِ اللَّهِ بَعْدَ إِذْ أُنْزِلَتْ إِلَيْكَ ...) اين آيه رسول گرامى 6 را نهى مى‌كند از اينكه از آيات خدا روى بگرداند، چيزى كه هست اين معنا را در لسان نهى كفار از جلوگيرى از آيات، و از منصرف كردن آن جناب بيان كرده، و خلاصه به كفار مى‌فرمايد كه: نبايد رسول ما را از تبليغ آيات جلوگيرى كنند، و او را از ماموريت خود منصرف نماييد.

و وجه اين تعبير اين است كه: انصراف آن جناب مسبب از سد و جلوگيرى آنان است، و اين تعبير نظير نهيى است كه به آدم و همسرش كرده، مى‌فرمايد: (فَلا يُخْرِجَنَّكُما مِنَ الْجَنَّةِ)- بايد كه شيطان شما را با وسوسه خود از بهشت بيرون نكند يعنى شما با وسوسه شيطان از بهشت بيرون نشويد.

و ظاهرا اين آيه شريفه و آيه بعدش در مقام شرح است براى جمله‌(فَلا تَكُونَنَّ ظَهِيراً لِلْكافِرِينَ)، و فايده اين شرح تاكيد نهى است از طريق شمردن موارد آن يكى پس از ديگرى، لذا اول او را نهى كرد از انصراف و روگردانى از قرآنى كه بر او نازل شده، به خاطر اينكه مشركين مى‌گويند اين قرآن شعر است يا كهانت است، يا اساطير و خرافات قديمى است كه برايش نوشته‌اند، بار دوم او را امر مى‌كند به اينكه مردم را به سوى پروردگار خود بخواند، بار سوم نهى مى‌كند از اينكه از مشركين شود، و آن گاه اين نهى را تفسير مى‌كند به اينكه با خدا، خدايى ديگر بخواند.

و اگر صفت ربوبيت را تكرار كرد، و نيز آن را به خود آن جناب نسبت داد، و مكرر فرمود: ربك ، همه براى اين است كه بفهماند آن جناب را به رحمت و نعمت خود اختصاص داده، و تنها اوست كه خدا را بندگى مى‌كند و مشركين با او خدا را عبادت نمى‌كنند.

(وَ لا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ) در سابق گفتيم كه اين جمله به منزله تفسيرى است براى آيه‌( وَ لا تَكُونَنَّ مِنَ‌)