(أَيْدِي النَّاسِ )[1].

از اينجا روشن مى‌شود كه علو خواهى يكى از مصاديق فساد خواهى است، و اگر از ميان فسادها خصوص علوخواهى و برترى جويى را نام برده، براى اين است كه نسبت به خصوص آن عنايت داشته است، و حاصل معناى آيه اين است كه: اين خانه آخرت، يعنى بهشت را اختصاص به افرادى مى‌دهيم، كه نمى‌خواهند با برترى‌جويى بر بندگان خداوند و با هر معصيتى ديگر در زمين فساد راه بيندازند.

اين آيه شريفه عموميت دارد، و مى‌رساند كه تنها كسانى به بهشت مى‌روند، كه در زمين، هيچ يك از مصاديق فساد و يا به عبارتى ديگر هيچ يك از گناهان را مرتكب نشوند، به طورى كه حتى اگر در همه عمر يك گناه كرده باشند، از بهشت محروم مى‌شوند، و ليكن آيه ديگرى از قرآن كريم اين عموم را تخصيص زده و فرموده:(إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ، نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ، وَ نُدْخِلْكُمْ مُدْخَلًا كَرِيماً)[2].

(وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ)- يعنى عاقبت نيك و پسنديده، كه همان خانه سعيد آخرت، و يا عاقبت سعيد در دنيا و آخرت است، از آن مردمى است كه تقوى پيشه كنند، چيزى كه هست از دو احتمال مزبور احتمال اول مورد تاييد سياق هر دو آيه است.

(مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْها) هر كس كارى نيك كند پاداشى بهتر از آن دارد، براى اينكه پاداشش به فضل خدا چند برابر مى‌شود، هم چنان كه خودش در جاى ديگر فرمود:(مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها)[3].

(وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلا يُجْزَى الَّذِينَ عَمِلُوا السَّيِّئاتِ إِلَّا ما كانُوا يَعْمَلُونَ) و كسى كه عمل زشت كند زشتكاران جز همان عملشان پاداش داده نمى‌شوند، يعنى بر آنچه كه كرده‌اند چيزى اضافه نمى‌شود، و در اين، كمال عدل الهى است، هم چنان كه در كار نيك پاداش به ده برابر كمال فضل اوست.

ظاهر كلام اقتضاء داشت به جاى جمله‌(فَلا يُجْزَى الَّذِينَ عَمِلُوا) بفرمايد: فلا يجزون يعنى ضميرى به كلمه من- كسى كه برگرداند، ولى چنين نفرمود، بلكه دوباره‌

[1] فساد در بر و بحر عالم پديد آمد به خاطر آنچه مردم به دست خود كردند. سوره روم، آيه 41.

[2] اگر از آنچه نهى شده‌ايد گناهان بزرگ را ترك كنيد، ما گناهان ديگرتان را جبران نموده، و شما را به منزلى آبرومند مى‌بريم. سوره نساء، آيه 31.

[3] هر كس كار نيك كند، ده برابر مثل آن پاداش دارد. سوره انعام، آيه 160.