كه آميخته با شقاوت و خباثت است.

حال كه چنين شد، اگر فرض كنيم چنين ذاتى از راه توبه و ايمان و عمل صالح مبدل به ذاتى طيب و طاهر و خالى از شقاوت و خباثت شد و آن ذات مبدل به ذاتى گشت كه هيچ شائبه شقاوت در آن نبود، لازمه اين تبدل اين است كه آثارى هم كه در سابق داشت و ما نام گناه بر آن نهاده بوديم، با مغفرت و رحمت خدا مبدل به آثارى شود كه با نفس سعيد و طيب و طاهر مناسب باشد و آن اين است كه: عنوان گناه از آن برداشته شود و عنوان حسنه و ثواب به خود بگيرد. و چه بسا ذكر رحمت و مغفرت در ذيل آيه اشاره به همين معنا باشد.

(وَ مَنْ تابَ وَ عَمِلَ صالِحاً فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتاباً) كلمه متاب مصدر ميمى از ماده توبه است. و سياق آيه مى‌رساند كه در مقام رفع استبعاد از تبديل سيئات به حسنات است و خلاصه: مى‌خواهد بفهماند كه امر توبه آن قدر عظيم و اثرش آن چنان زياد است كه سيئات را مبدل به حسنات مى‌كند و هيچ استبعادى ندارد، چون توبه عبارت است از رجوع خاص به سوى خداى سبحان و خداى تعالى هر چه بخواهد مى‌كند.

در اين آيه شريفه علاوه بر بيان مزبور، اين نكته نيز آمده كه توبه شامل تمامى گناهان مى‌شود، چه گناهى كه توأم با شرك باشد و چه آنكه توأم نباشد و آيه قبلى- همانطور كه اشاره كرديم- اين معنا را نمى‌رسانيد. و دلالتش بر شمول توبه نسبت به گناهان غير شرك، خفى بود.

[مراد از اينكه در باره مؤمنين فرمود:(لا يَشْهَدُونَ الزُّورَ وَ إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِراماً)]

(وَ الَّذِينَ لا يَشْهَدُونَ الزُّورَ وَ إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِراماً) صاحب مجمع البيان گفته: كلمه زور در اصل، به معناى جلوه دادن باطل به صورت حق است. و بنا به گفته وى اين كلمه به وجهى شامل دروغ و هر لهو باطلى از قبيل:

غنا و دريدگى و ناسزا نيز مى‌شود[1]. و نيز صاحب مجمع البيان در معناى كلمه كراما گفته است: معناى اينكه بگوييم فلانى از فلان عمل زشت تكرم دارد اين است كه: از چنين عملى منزه است، و نفس خويش را از آلودگى به امثال آن منزه مى‌دارد[2].

پس اينكه فرمود:(وَ الَّذِينَ لا يَشْهَدُونَ الزُّورَ) اگر مراد از زور، دروغ باشد، كلمه مذكور قائم مقام مفعول مطلق مى‌باشد و تقدير كلام چنين مى‌شود كه: بندگان رحمان آنهايى هستند كه شهادت به زور نمى‌دهند، و اگر مراد از زور لهو باطل از قبيل غناء و امثال آن باشد، كلمه زور مفعول به خواهد بود، و معنايش اين است كه: بندگان رحمان كسانى هستند كه در

[1] ( 1 و 2) مجمع البيان، ج 7، ص 181.

[2] ( 1 و 2) مجمع البيان، ج 7، ص 181.