(أُولئِكَ هُمُ الْوارِثُونَ الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيها خالِدُونَ) كلمه فردوس به معناى بالاى بهشت است، كه معناى آن و پاره‌اى از خصوصياتش در ذيل آيه‌(كانَتْ لَهُمْ جَنَّاتُ الْفِرْدَوْسِ نُزُلًا)[1] گذشت.

و جمله‌(الَّذِينَ يَرِثُونَ ...) بيان كلمه وارثون است و وراثت مؤمنين فردوس را به معناى اين است كه فردوس براى مؤمنين باقى و هميشگى است، چرا كه اين احتمال مى‌رفت كه ديگران هم با مؤمنين شركت داشته باشند، و يا اصلا غير مؤمنين صاحب آن شوند بعد از آنها خداوند آن را به ايشان اختصاص داده و منتقل نموده است.

در روايات هم آمده كه براى هر انسانى در بهشت، منزلى و در آتش منزلى است، و چون كسى بميرد و داخل آتش شود، سهم بهشت او را به ارث به اهل بهشت مى‌دهند- كه ان شاء اللَّه به زودى در بحث روايى آن را خواهى خواند.

بحث روايتى [چند روايت در باره خشوع در نماز]

در تفسير قمى در ذيل آيه‌(الَّذِينَ هُمْ فِي صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ) مى‌گويد امام فرمود:

خشوع در نماز اين است كه چشم به زير بيندازى و همه توجهت به نماز باشد[2].

مؤلف: در سابق گذشت كه گفتيم چشم به زير انداختن و توجه به نماز از لوازم خشوع است پس تعريفى كه امام فرموده تعريف به لازمه معنا است، و نظير آن روايتى است كه الدر المنثور از عده‌اى از صاحبان جوامع حديث، از على (ع) آورده كه فرموده خشوع آن است كه در نمازت به اين طرف و آن طرف نگاه نكنى [3] كه اين نيز تعريف به لازمه معنا است.

و در كافى به سند خود از مسمع بن عبد الملك، از ابى عبد اللَّه (ع) روايت كرده كه فرموده: رسول خدا 6 فرموده: هر كسى كه خشوع ظاهرى او بيش از خشوع قلبى‌اش باشد نزد ما منافق است‌[4].

مؤلف: در الدر المنثور از عده‌اى از صاحبان جوامع حديث از ابى الدرداء از رسول خدا

[1] سوره كهف، آيه 107.

[2] تفسير قمى، ج 2، ص 88.

[3] الدر المنثور، ج 5، ص 3.

[4] اصول كافى، ج 2، ص 396، ح 6.