(فَنَفَخْنا فِيها مِنْ رُوحِنا)- ضمير به مريم بر مى‌گردد. و نفخ روح در مريم كنايه است از اينكه ولادت فرزندش عيسى مستند به جريان عادى نيست كه مانند ساير فرزندان نطفه‌اى باشد، كه پس از طى دوره‌اى روح در آن دميده شده باشد. و وقتى نطفه‌اى نباشد ديگر جز اين باقى نمى‌ماند كه تنها نفخ روح باشد و اين نفخ روح همان كلمه الهى است كه در سوره آل عمران فرموده:(إِنَّ مَثَلَ عِيسى‌ عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ قالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ)[1] و معنايش اين است كه مثل آن دو يكى است و در اينكه از خلق شدن از نطفه بى نيازند مثل همند.

(وَ جَعَلْناها وَ ابْنَها آيَةً لِلْعالَمِينَ)- در اين جمله عيسى و مادرش يك آيت به شمار آمده‌اند، چون منظور از آيت در اينجا تولد اينطورى است و اين آيت قائم به هر دو است و چون مريم در اقامه اين آيت مقدم بر عيسى است لذا اول نام مريم را برده فرموده: ما او و فرزندش را و نفرموده ما فرزندش را و خودش را آيت قرار داديم و همين افتخار براى مريم بس است كه در قرآن نامش در زمره و در رديف انبيا (ع) آمده و حال آنكه خودش از انبيا نبوده است.

بحث روايتى [چند روايت در باره حكم داوود و سليمان در ذيل آيه:(وَ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ إِذْ يَحْكُمانِ)]

در كتاب من لا يحضره الفقيه آمده كه جميل بن دراج از زراره از امام ابى جعفر (ع) روايت كرده كه در ذيل آيه‌(وَ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ إِذْ يَحْكُمانِ فِي الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِيهِ غَنَمُ الْقَوْمِ) فرمود: آن دو بزرگوار با هم مباحثه كردند و خدا فهم مساله را نصيب سليمان كرد.

مؤلف: در بيان معناى آيه مطلبى گذشت كه معناى اين حديث را روشن مى‌كند.

و در كافى به سند خود از حسين بن سعيد از بعضى از اصحاب اماميه از معلى ابى عثمان از ابى بصير روايت كرده كه گفت: از امام صادق (ع) معناى آيه‌(وَ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ إِذْ يَحْكُمانِ فِي الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِيهِ غَنَمُ الْقَوْمِ) را پرسيدم فرمود: نفش- به زراعت‌

[1] مثل عيسى نزد خدا مانند مثل آدم است كه او را از خاك بيافريد و سپس به او گفت باش پس شد. سوره آل عمران، آيه 59.