(اذْهَبْ أَنْتَ وَ أَخُوكَ بِآياتِي) نيز خاطر نشان كرديم پس مراد تمامى آيات و معجزاتى است كه به وى نشان داد، هر چند همه آنها را در ابتداى دعوتش نشان نداده باشد، هم چنان كه مراد از جمله پس تكذيب كرد و زير بار نرفت نيز مطلق تكذيب و امتناع او است نه خصوص آنچه مربوط به آغاز دعوت بوده است.

[گفتگو به متهم ساختن موسى 7 به توطئه و ساحرى منجر مى‌شود ...]

(قالَ أَ جِئْتَنا لِتُخْرِجَنا مِنْ أَرْضِنا بِسِحْرِكَ يا مُوسى‌) ضمير در قال به فرعون بر مى‌گردد، آرى او موسى را اولا به سحر متهم كرد تا ديگر ملزم و مجبور به اعتراف به صدق دعوت او و معجزاتش نگردد، و ثانيا به اينكه مى‌خواهد نژاد قبط را از سرزمينشان كه همان سرزمين مصر است بيرون كند، و اين تهمت تهمتى است سياسى تا بدان وسيله افكار عمومى را عليه او بشوراند، و او را دشمن ملت معرفى كند، دشمنى كه مى‌خواهد با نقشه‌هايش آنان را از وطن و آب و خاكشان بيرون بريزد و معلوم است كسى كه وطن ندارد زندگى ندارد.

(فَلَنَأْتِيَنَّكَ بِسِحْرٍ مِثْلِهِ فَاجْعَلْ بَيْنَنا وَ بَيْنَكَ مَوْعِداً لا نُخْلِفُهُ نَحْنُ وَ لا أَنْتَ مَكاناً سُوىً) ظاهر خود آيه به شهادت آيه بعدى اين است كه موعد اسم زمان باشد و خلف وعده به معناى عمل نكردن به مقتضاى وعده است و مكان سوى - به ضم سين- به معناى مكانى است كه در وسط مسافت و يا در نقطه مسطح و بدون پستى و بلندى باشد.

راغب در مفردات آن را به معناى وسط گرفته و مى‌گويد: سواء و سوى و سوى - به ضمه و كسره سين- به معناى مساوى الطرفين است كه هم به طور وصف استعمال مى‌شود، و هم ظرف، و اصل آن مصدر است‌[1].

معناى آيه اين است كه سوگند مى‌خورم كه سحرى در مقابل سحرت بياورم كه حجت تو را قطع و اراده‌ات را ابطال كند، حال بين ما و خودت روزى را در مكانى وعده بگذار كه نه ما تخلف كنيم و نه تو و يا مكانى معين كن كه بين ما و شما وسط باشد و يا مكانى تخت و مسطح باشد.

(قالَ مَوْعِدُكُمْ يَوْمُ الزِّينَةِ وَ أَنْ يُحْشَرَ النَّاسُ ضُحًى) ضمير در قال به موسى بر مى‌گردد، آن جناب در اين جمله روز ميعاد را معين كرد كه روز زينت باشد، از سياق هم بر مى‌آيد كه روز زينت در ميان مصريان روزى بوده كه‌

[1] مفردات راغب، ماده سوى .