اينكه اين داستان در مدينه اتفاق افتاده باشد.

و در الدر المنثور است كه ابن جرير و ابن منذر و ابن مردويه، از عبد الرحمن بن عوف، روايت كرده‌اند كه گفت: وقتى به مدينه هجرت كرد، از فراق رفقاى مكه‌اش كه از آن جمله شيبة بن ربيعه و عتبة بن ربيعه و امية بن خلف بودند، دلتنگ شد، خداى تعالى اين آيه را نازل كرد(إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا)[1].

مؤلف: اين حديث صريح در اين است كه آيه شريفه در مدينه نازل شده، و ليكن اتفاق همه بر اينكه اين سوره با همه آياتش در مكه نازل شده و در آغاز سوره گذشت اين روايت را رد مى‌كند.

و نيز در همان كتاب است كه حكيم ترمذى و ابن مردويه، از على (ع) روايت كرده‌اند كه گفت: از رسول خدا از معناى آيه‌(سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا) پرسيدم كه چيست؟ فرمود: محبت در قلوب مؤمنين و ملائكه مقربين، يا على خداوند به مؤمنين سه چيز داده، اول مقت و محبت، دوم حلاوت، سوم مهابت در قلوب صالحان‌[2].

مؤلف: كلمه مقة به معناى محبت است، و در معناى اين روايت بعضى روايات ديگر از طرق اهل سنت رسيده كه بنا بر عموميت لفظ آيه صحيح مى‌شود، و البته با خصوصيت مورد نزول منافات ندارد[3].

[1] الدر المنثور، ج 4، ص 287.

[2] ( 2، 3) الدر المنثور، ج 4، ص 287 و 288.

[3] ( 2، 3) الدر المنثور، ج 4، ص 287 و 288.