طورى كه ملاحظه مى‌فرماييد انعطافى به آغاز كلام يعنى آيه شريفه‌(إِنَّا جَعَلْنا ما عَلَى الْأَرْضِ زِينَةً لَها) و آيه بعدى‌اش وجود دارد.

و مراد از باقيات الصالحات در جمله‌(وَ الْباقِياتُ الصَّالِحاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَواباً وَ خَيْرٌ أَمَلًا) اعمال صالح است، زيرا اعمال انسان، براى انسان نزد خدا محفوظ است و اين را نص صريح قرآن فرموده. پس اعمال آدمى براى آدمى باقى مى‌ماند. اگر آن صالح باشد باقيات الصالحات خواهد بود، و اينگونه اعمال نزد خدا ثواب بهترى دارد، چون خداى تعالى در قبال آن به هر كس كه آن را انجام دهد جزاى خير مى‌دهد. و نيز نزد خدا بهترين آرزو را متضمن است، چون آنچه از رحمت و كرامت خدا در برابر آن عمل انتظار مى‌رود و آن ثواب و اجرى كه از آن توقع دارند بودن كم و كاست و بلكه صد در صد به آدمى مى‌رسد.

پس اين گونه كارها، از زينت‌هاى دنيوى و زخارف زودگذر آن كه برآورنده يك درصد آرزوها نيست، آرزوهاى انسان را به نحو احسن برآورده مى‌سازند، و آرزوهايى كه آدمى از زخارف دنيوى دارد اغلب آرزوهاى كاذب است، و آن مقدارش هم كه كاذب نيست فريبنده است.

از طرق شيعه‌[1] و سنى‌[2] از رسول خدا 6 و از طرق شيعه‌[3] از ائمه اهل بيت (ع) روايت شده كه منظور از باقيات الصالحات تسبيحات چهارگانه يعنى سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الا اللَّه و اللَّه اكبر است. و در بعضى‌[4] ديگر آمده كه مراد از آن نماز است. و در بعضى‌[5] ديگر آمده كه مقصود از آن مودت اهل بيت است، و همه اينها از باب ذكر مصاديق آيه است كه جامعش اين مى‌شود كه منظور از باقيات الصالحات اعمال صالح است.

[1] نور الثقلين، ج 3، ص 264 ح، 98.

[2] الدر المنثور، ج 4، ص 225 و تفسير طبرى، ج 15، ص 166.

[3] تفسير برهان، ج 2، ص 270، ح 5.

[4] تفسير برهان، ج 2، ص 470، ح 4 و منهج الصادقين، ج 5، ص 357.

[5] منهج الصادقين، ج 5، ص 358.