نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 13 صفحه : 135
و چه بعد از مرگشان چه از طرق عامه از رسول
خدا 6 و از طرق خاصه از آن حضرت، و از امامان اهل بيت (ع) بيش از آن است كه
بتوان شمرد.
[چند روايت در معناى اوابين ]
و در مجمع از ابى عبد اللَّه (ع) در باره معناى اواب
روايت كرده كه فرمود: اواب به معناى كسى است كه بسيار توبه مىكند، و متعبدى است
كه همواره از گناه به سوى خدا باز مىگردد[1].
و در تفسير عياشى از ابى بصير از امام صادق (ع) آورده كه فرمود: اى
ابا محمد بر شما باد به ورع و اجتهاد و اداى امانت و راستگويى و حسن معاشرت با هر
كس كه با شما همنشين است و طول دادن سجده، كه اينها از سنتها و روش توابين اوابين
است، آن گاه ابو بصير اضافه كرد كه اوابين همان توابيناند[2].
مؤلف: و نيز از ابو بصير از آن حضرت روايت شده كه در تفسير آيه
فرموده: توابين- عبادتپيشگانند[3].
و در الدر المنثور است كه ابن ابى شيبه و حناد از على بن ابى طالب
(ع) روايت كرده كه گفت: وقتى كه سايه ميل كرد و ارواح به استراحت پرداختند (يعنى
هنگام عصر) حوائج خود به درگاه خداى تعالى ببريد كه آن ساعت، ساعت اوابين است، آن
گاه خواند(فَإِنَّهُ كانَ لِلْأَوَّابِينَ غَفُوراً)[4].
و نيز در همان كتاب آمده كه ابن حريز از على بن الحسين (رضى اللَّه
عنه) روايت كرده كه به مردى از اهل شام فرمود: آيا قرآن خواندهاى؟ عرض كرد: بلى،
فرمود: آيا در باره بنى اسرائيل نخواندهاى كه فرمود(وَ آتِ ذَا الْقُرْبى حَقَّهُ)؟ مرد گفت: مگر شما از
آنهائيد كه خدا امر كرده حقشان داده شود؟ فرمود: آرى[5].
مؤلف: اين روايت را تفسير برهان از صدوق و او به سند خود از امام (ع)
و ثعلبى در تفسير خود از سدى از ابن ديلمى از آن جناب آوردهاند[6].
و در تفسير عياشى از عبد الرحمن بن حجاج نقل كرده كه گفت: من از امام
صادق (ع) در باره اين آيه پرسيدم كه مىفرمايد:(وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذِيراً) در جوابم فرمود: هر كس هر
خرجى در غير اطاعت خدا كند مبذر است، و هر خرجى كه در راه خدا كند در آن