خداى سبحان يگانه مسئولى است كه، تمامى موجودات، هم به حقيقت معناى سؤال از او چيزى مى‌خواهند و هم بعضى از مردم- يعنى مردم با ايمان- به سؤال زبانى از او در خواست مى‌كنند.

اين نسبت به سؤال، و اما نسبت به پاسخ خدا و اعطاى او كه به طور مطلق و بدون هيچ قيد و استثنايى آورده و او را معطى على الاطلاق معرفى نموده كه خود مى‌تواند دليل بر اين باشد كه هيچ سؤالى نيست مگر آنكه خداوند در آنجا عطائى دارد، و همين قرينه است بر اينكه در جمله‌(وَ آتاكُمْ مِنْ كُلِّ ما سَأَلْتُمُوهُ) خطاب به نوع است، هم چنان كه جمله ذيل آيه كه مى‌فرمايد:(إِنَّ الْإِنْسانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ) مؤيد همين مطلب است.

در نتيجه معناى آيه اينگونه مى‌شود كه: هيچ انسانى در رابطه با انسانيتش به هيچ نعمتى محتاج نمى‌شود مگر آنكه خداوند آن را بر آورده مى‌كند حال يا همه آن را، و يا بعضى از آن را. و خلاصه براى نوع انسان هيچ حاجتى زمين نمى‌ماند هر چند كه ممكن است افرادى از انسان محتاج بوده و حتى سؤال هم كرده باشند ليكن حاجتشان بر آورده نباشد.

اين معنى را جمله‌(أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ)[1] تاييد مى‌كند. و ما در تفسير آن گفتيم كه خداى تعالى دعاى دعا كننده خود را رد نمى‌كند مگر آنكه در حقيقت دعاء نباشد، و يا اگر دعاء هست، دعاى از خدا نباشد، و يا تنها از خدا نباشد، و چه بسيار مى‌شود كه آدمى زبانش با دلش يكسان نبوده و يا دعايش بيهوده گويى است، ولى نوع انسان دچار هذيان و بيهوده‌سرايى نمى‌شود، و هيچگاه مرتكب نفاق و دورويى نمى‌گردد، و جز خداى سبحان رب و پروردگار ديگرى نمى‌شناسد. در نتيجه هر وقت به حاجتى برخورد، از او به معناى حقيقى كلمه درخواست و سؤال مى‌كند، و از خود او هم سؤال مى‌كند نه از غير او. و لذا مى‌بينيم تمامى حوائجش بر آورده است، و همه سؤالاتش داده شده و تمامى دعاهايش مستجاب است.

از آنچه گذشت روشن گرديد كه كلمه من در جمله‌(مِنْ كُلِّ ما سَأَلْتُمُوهُ) ابتدائيه است و معنايش اين است كه آنچه كه خداى تعالى مى‌دهد از چيزهايى است كه سؤال مى‌كنند، حال چه همه آنها باشد، و چه بعضى از آنها.

[1] من خواسته كسانى كه مرا بخوانند، اجابت مى‌كنم. سوره بقره، آيه 186.