و چون آيه‌اى را به جاى آيه ديگر بدل آريم و خدا بهتر داند چه نازل مى‌كند گويند تو فقط افترا مى‌زنى چنين نيست بلكه بيشترشان نمى‌دانند (101).

بگو قرآن را روح پاك (جبرئيل) به حق از جانب پروردگارت نازل كرده تا كسانى را كه ايمان دارند، استوار كند و هدايت و بشارتى براى مسلمانان است (102).

ما مى‌دانيم كه آنها گويند قرآن را فقط بشرى بدو تعليم مى‌دهد، زبان كسى كه بدو اشاره مى‌كنند عجمى است و اين زبان عربى روشن است (103).

كسانى كه آيه‌هاى خدا را باور ندارند خدا هدايتشان نمى‌كند و عذابى الم انگيز دارند (104).

دروغ را فقط كسانى مى‌سازند كه آيه‌هاى خدا را باور ندارند و آنها خودشان دروغگويانند (105).

بيان آيات‌

اين آيات برخى از احكام را كه با اسلام قبل از هجرت سازگار است و مايه اصلاح حال عمومى اجتماع است مانند نهى از فحشاء و منكر و ستم و آنچه ملحق به آن است مانند امر به سركشى از خويشاوندان و نهى از شكستن عهد و سوگند ذكر مى‌كند، و نيز مطالب ديگرى را يادآورى مى‌كند كه مناسب اينها باشد و آن را اثبات كند.

(إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إِيتاءِ ذِي الْقُرْبى‌).

خداى سبحان ابتدا آن احكام سه‌گانه را كه مهم‌ترين حكمى هستند كه اساس اجتماع بشرى با آن استوار است، و از نظر اهميت به ترتيب يكى پس از ديگرى قرار دارند ذكر فرموده است، زيرا از نظر اسلام مهم‌ترين هدفى كه در تعاليمش دنبال شده صلاح مجتمع و اصلاح عموم است، چون هر چند انسانها فرد فردند، و هر فردى براى خود شخصيتى و خير و شرى دارد، و ليكن از نظر طبيعتى كه همه انسانها دارند يعنى طبيعت مدنيت، سعادت هر شخصى مبنى بر صلاح و اصلاح ظرف اجتماعى است كه در آن زندگى مى‌كند، بطورى كه در ظرف اجتماع فاسد كه از هر سو فساد آن را محاصره كرده باشد رستگارى يك فرد و صالح شدن او بسيار دشوار است، (و يا به تعبير ديگر عادتا محال است).

[اشاره به اهتمام شديد در اسلام به اصلاح وضع جامعه‌]

بهمين جهت اسلام در اصلاح اجتماع اهتمامى ورزيده كه هيچ نظام غير اسلامى به پاى آن نمى‌رسد، منتها درجه جد و جهد را در جعل دستورات و تعاليم دينى حتى در عبادات از نماز و حج و روزه مبذول داشته، تا انسانها را، هم در ذات خود و هم در ظرف اجتماع صالح سازد.