هلاكشان نموده است، آن گاه در باره مال كار ايشان فرموده:(فَوَ رَبِّكَ لَنَسْئَلَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ عَمَّا كانُوا يَعْمَلُونَ).

[دستور علنى كردن دعوت به پيامبر 6:(فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَرُ)]

(فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَرُ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ ).

در مجمع البيان گفته: كلمه صدع و فرق و فصل بيك معنا است، و معناى فلان صدع بالحق ، اين است كه فلانى حق را بى پرده و آشكارا گفت‌[1].

و اين آيه تفريع بر مطالب قبل است، و حق هم همين بود كه بر آنها تفريع شود، براى اينكه غرض از سوره در حقيقت همين علنى كردن رسالت است، بنا بر اين معناى آيه چنين مى‌شود: حال كه مطلب بدان قرار بود كه گفته شد، يعنى حال كه تو مامور به صفح جميل شدى و خود را به عنوان نذير از عذاب ما- آن عذابى كه بر مقتسمين نازل شد- معرفى نمودى ديگر مترس، و كلمه حق را اظهار و دعوت خود را علنى كن.

از اين بيان روشن مى‌شود كه: جمله‌(إِنَّا كَفَيْناكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ) در مقام تعليل براى جمله فاصدع ... است، هم چنان كه كلام هم اشعار و بلكه دلالت دارد بر اينكه اين مستهزءين همان مقتسمين‌اند كه قبلا اسمشان برده شد، و معناى آيه اين است كه حال كه مطلب بدين قرار بود كه گفته شد، پس ديگر درنگ مكن، و دعوت به حق را علنى ساز، و از مشركين روى برتاب، و كلمه انا به معناى: لانا است، براى اينكه ما شر مستهزءين را از تو كفايت كرديم، و ايشان را به عذاب خود هلاك مى‌سازيم، و اين مستهزءين همانهايند كه: (يَجْعَلُونَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ‌)- با خدا خدايانى ديگر مى‌گيرند، پس به زودى خواهند فهميد .

(وَ لَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّكَ يَضِيقُ صَدْرُكَ بِما يَقُولُونَ) در اين جمله براى بار دوم اندوه و تنگ حوصلگى آن جناب را از استهزاى آنان پيش مى‌كشد تا مزيد عنايت خود را نسبت به تسليت و دلخوش كردن آن جناب و تقويت روحش برساند. و خداى سبحان در كلام خود و مخصوصا در سوره‌هاى مكى بسيار آن جناب را تسليت داده، و اين به خاطر آن صدمات زيادى است كه ايشان در مكه با آن مواجه مى‌شده.

(فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَ كُنْ مِنَ السَّاجِدِينَ وَ اعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ) خداى سبحان به پيامبر گرامى خود سفارش مى‌فرمايد كه او را تسبيح و حمد گويد

[1] مجمع البيان، ج 6، ص 346، ط تهران.