مفيد در اختصاص به سند خود از ابى بكر بن محمد خضرمى از امام ابى جعفر (ع) روايت كرده كه فرمود: هيچ مخلوقى نيست مگر آنكه بين دو چشمش نوشته شده مؤمن و يا كافر، و اين نوشته از شما پنهان است، ولى از نظر امامان از آل محمد 6 پنهان نيست. و لذا هيچ كس بر ايشان وارد نمى‌شود مگر آنكه از همان برخورد اول او را مى‌شناسند، كه مؤمن است يا كافر، و آن گاه اين آيه را تلاوت فرمود:(إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِلْمُتَوَسِّمِينَ) سپس فرمودند: مقصود از متوسمين همين نشاندارانند.[1] مؤلف: روايات در اين معنا بسيار زياد آمده، و معنايش اين نيست كه آيه در حق امامان اهل بيت نازل شده است.

و در الدر المنثور است كه ابن مردويه و ابن عساكر از ابن عمر روايت كرده‌اند كه گفت رسول خدا 6 فرمود: مدين و اصحاب ايكه دو امت‌اند كه خداى تعالى شعيب (ع) را بر آن دو مبعوث فرمود[2].

مؤلف: رواياتى كه لازم بود، در داستان ابراهيم، لوط، شعيب و صالح نقل نماييم در تفسير سوره هود در جلد دهم اين كتاب گذشت، لذا در اينجا از تكرار نقل آنها خوددارى نموده خواننده را بدانجا ارجاع مى‌دهيم.

[1] الاختصاص، ص 302

[2] الدر المنثور، ج 4، ص 103.