بحث روايتى [ (رواياتى در بيان مراد از ايام اللَّه)]

در الدر المنثور است كه: احمد از ابو ذر نقل كرده كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: خداوند هيچ پيغمبرى را مبعوث نكرده مگر با زبان قومش‌[1].

و نيز در همان كتاب است كه نسايى و عبد اللَّه بن احمد در كتاب زوائد المسند، و ابن جرير و ابن منذر و ابن ابى حاتم و ابن مردويه و بيهقى در كتاب شعب الايمان از ابى بن كعب از رسول خدا 6 نقل كرده‌اند كه در تفسير جمله‌(وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ) فرمود: يعنى نعمت‌هاى خدا[2] مؤلف: اين البته بيان بعضى از مصاديق است و نظيرش را طبرسى‌[3] و عياشى‌[4] از امام صادق (ع) روايت كرده‌اند.

و شيخ در امالى به سند خود از عبد اللَّه بن عباس و جابر بن عبد اللَّه در حديثى طولانى از رسول خدا 6 نقل كرده كه فرمود: ايام اللَّه نعمت‌ها و بلاهاى خدا است، و آن مثلات خداوند سبحان است‌[5].

و در تفسير قمى آمده كه امام فرمود: ايام اللَّه سه روز است، روز ظهور قائم (ع) و روز مرگ و روز قيامت‌[6].

مؤلف: مراد در اين روايت هم انگشت‌گذارى روى بعضى از مصاديق روشن ايام اللَّه است، نه اينكه ايام منحصر به همان سه روز باشد.

و در معانى الاخبار به سند خود از مثنى حناط از ابى جعفر و ابى عبد اللَّه (ع) روايت كرده كه فرمودند: ايام اللَّه سه روز است: روزى كه قائم ظهور مى‌كند و روز كرة (رجعت) و روز قيامت‌[7].

مؤلف: اين روايت نيز مانند روايت قبليش مى‌باشد، و اختلاف روايات در تعداد مصاديق ايام اللَّه مؤيد گفته ما است كه در بيان آيه گفتيم.

[1] ( 1 و 2) الدر المنثور، ج 4، ص 70.

[2] ( 1 و 2) الدر المنثور، ج 4، ص 70.

[3] مجمع البيان، ج 6، ص 305.

[4] تفسير عياشى، ج 2، ص 222، ح 2.

[5] امالى

[6] تفسير قمى، ج 1، ص 367.

[7] معانى الاخبار، ص 365، باب معنى ايام اللَّه، روايت اول.