و از جمله لطائف كه در دعاى آن حضرت به چشم مى‌خورد، اختلاف تعبير در نداء است كه يك جا رب آمده و جاى ديگر ربنا . در اولى بخاطر آن موهبت‌هايى كه خداوند فقط به او ارزانى داشته است- از قبيل سبقت در اسلام و امامت- او را به خود نسبت داده. و در دومى پروردگار را به خودش و ديگران نسبت داده، بخاطر آن نعمتهايى كه خداوند هم به او و هم به غير او ارزانى داشته است.

بحث روايتى [ (رواياتى در ذيل آياتى كه دعاى ابراهيم (ع) را حكايت مى‌كنند)]

در الدر المنثور است كه ابو نعيم- در كتاب الدلائل- از عقيل بن ابى طالب روايت كرده كه آن روز كه شش نفر از اهل مدينه در جمره عقبه نزد رسول خدا 6 آمدند، آن حضرت ايشان را نشانيد و به سوى خداى تعالى و پرستش او دعوت نمود و پيشنهاد كرد كه او را در دعوتش يارى كنند. ايشان از آن جناب در خواست كردند تا آنچه به او وحى شده برايشان بخواند. رسول خدا 6 از سوره ابراهيم اين آيه را برايشان خواند:(وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِناً وَ اجْنُبْنِي وَ بَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنامَ) و همچنين تا آخر سوره قرائت نمود، و دلهاى شنوندگان آن چنان مجذوب شد كه بيدرنگ دعوتش را پذيرفتند[1].

و در تفسير عياشى از ابى عبيده از امام صادق (ع) روايت شده كه فرمود: هر كه ما را دوست بدارد او از ما اهل بيت است. پرسيدم فدايت شوم آيا از شما است؟ فرمود: به خدا سوگند از ما است، مگر كلام خداى را نشنيده‌اى كه از ابراهيم (ع) حكايت مى‌كند كه فرمود:(فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي)[2].

و در همان كتاب از محمد حلبى از امام صادق (ع) آمده كه فرمود:

هر كه از شما از خدا بترسد و عمل صالح كند او از ما اهل بيت است. راوى پرسيد: از شما اهل بيت است؟ فرمود: آرى، از ما اهل بيت است چون ابراهيم (ع) در اين باره فرموده است:(فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي). عمر بن يزيد پرسيد: آيا چنين كسى از آل محمد است؟ فرمود: آرى، به خدا سوگند از آل محمد است. آرى، به خدا قسم از خود آل محمد است، مگر نشنيده‌اى كلام خداى را كه فرموده: (إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْراهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوهُ‌)- نزديكترين مردم به ابراهيم آن كسانيند كه وى را متابعت مى‌كنند ، و نيز

[1] الدر المنثور، ج 4، ص 86.

[2] تفسير عياشى، ج 2، ص 231، ح 32.