عبارت لك البشرى مى‌گويند: بشرى لك .

و كوتاه سخن، در آيه مورد بحث كسانى را كه ايمان به خدا آورده و عمل صالح مى‌كنند، و در نتيجه با ياد خدا داراى اطمينان قلب دائمى مى‌شوند، به رسيدن به زندگى و عيشى طيب و سرانجام نيك بشارت مى‌دهد. و از همين جا معلوم مى‌شود چگونه آيه به آيات قبل خود متصل مى‌گردد. آرى همانطور كه قبلا هم گفتيم طيب عيش از آثار اطمينان قلب است.

در مجمع البيان در ذيل جمله‌(طُوبى‌ لَهُمْ) فرموده: در معناى اين جمله چند قول است 1- اينكه معنايش فرح و چشم روشنى است- نقل از ابن عباس 2- اينكه زندگى اينان مورد غبطه است- نقل از ضحاك 3- اينكه زندگى ايشان خير و كرامت است براى خودشان- نقل از ابراهيم نخعى 4- بهشت از آن ايشان است- نقل از مجاهد. 5- معنايش اين است كه زندگى پاك براى آنها است- نقل از زجاج. و حال خوش براى ايشان است- نقل از ابن انبارى، وى گفته: طوبى صيغه فعلى از ماده طيب است.

بعضى ديگر گفته‌اند: طوبى لهم يعنى پاكيزه‌ترين اشياء كه همان بهشت است براى ايشان است- نقل از جبائى 6- طوبى يعنى گوارا باد ايشان را زندگى طيب 7- طوبى لهم يعنى نيك است براى ايشان- نقل از قتاده 8- طوبى لهم يعنى چه خوبست آنچه براى ايشان است- نقل از عكرمه 9- طوبى لهم، يعنى دوام خير براى آنها است 10- طوبى درختى است در بهشت كه ريشه‌اش در منزل رسول خدا 6 است، و در خانه هر يك از مؤمنين شاخه‌اى از آن وجود دارد- نقل از عبيد بن عمير و وهب و ابى هريره و شهر بن حوشب. و از ابى سعيد خدرى نيز بدون ذكر سند نقل شده است. اين بود آنچه كه مورد حاجت ما بود از كلام صاحب مجمع البيان‌[1].

و بيشتر اين معانى از باب انطباق است، نه اينكه از ظاهر آيه استفاده شده باشد.

(كَذلِكَ أَرْسَلْناكَ فِي أُمَّةٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِها أُمَمٌ ...).

كلمه متاب مصدر ميمى از توبه و به معناى رجوع است. اشاره به كلمه كذلك اشاره به سنت جاريه از دعوت امم به دين توحيد است و اينكه گمراه كردن هر كه را بخواهد و هدايت هر كه را بخواهد خود بر طبق نظامى است كه در رجوع به خدا و ايمان به او و سكون قلب به ياد او و عدم رجوع به او جريان دارد.

و معناى آيه اين است كه: تو را در امتى فرستاديم كه قبل از ايشان امتهاى ديگرى بودند و گذشتند، و اين ارسال، نظير همان ارسال و بر طبق سنتى است كه همواره در عالم جريان داشته، ارسال تو نيز بدين منظور بوده كه بر امتت آنچه را كه به سويت وحى مى‌كنيم تلاوت كنى، و براى آنها مضامين‌

[1] مجمع البيان، ج 6، ص 291، ط تهران.