(الْبُشْرى‌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ لا تَبْدِيلَ لِكَلِماتِ اللَّهِ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ )[1].

و در جمله‌اى كه بعد از رؤياى يوسف و تعبير پدرش آورده و فرموده:(لَقَدْ كانَ فِي يُوسُفَ وَ إِخْوَتِهِ آياتٌ لِلسَّائِلِينَ) اشعار به اين معنا دارد كه گويا اشخاصى از رسول خدا 6 داستان يوسف و يا مطلبى را سؤال كرده بودند كه با اين داستان ارتباط داشته، و اين اشعار مؤيد آن رواياتى است كه مى‌گويد قومى از يهود، مشركين مكه را وادار كردند تا نزد رسول خدا 6 شده از سبب انتقال بنى اسرائيل به مصر پرسش كنند- چون بنى اسرائيل فرزندان يعقوب بودند كه خود ساكن سرزمين شام بودند- مشركين هم اين سؤال را در ميان نهادند، و در جوابشان اين سوره نازل شد.

بنا بر اين، غرض اين سوره، بيان داستان يوسف (ع) و داستان آل يعقوب است.

خداوند با بيان اين داستان غرض عالى از آن را استخراج كرده است و آن مساله ولايت خداى تعالى نسبت به بندگان مخلص است كه در ابتداء و خاتمه اين سوره بطور چشم‌گيرى منعكس است.

و اين سوره بطورى كه از سياق آيات آن برمى‌آيد در مكه نازل شده، و اينكه در بعضى از روايات منقوله از ابن عباس آمده كه چهار آيه آن، يعنى سه آيه اول و آيه‌(لَقَدْ كانَ فِي يُوسُفَ وَ إِخْوَتِهِ آياتٌ لِلسَّائِلِينَ) در مدينه نازل شده صحيح نيست، زيرا با وحدت سياقى كه در آيات اين سوره است منافات دارد.

(الر تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْمُبِينِ) اشاره با تلك كه مخصوص اشاره به دور است به منظور تعظيم مشار اليه (آيات) آمده، و ظاهرا مقصود از كتاب مبين همين قرآنى است كه مى‌خوانيم چون اين قرآن هم خودش واضح و روشن است و هم روشن كننده معارفى الهى و حقايقى است كه متضمن مبدأ و معاد است.

و اگر در اين آيه، كتاب را به وصف مبين و در اول سوره يونس به وصف حكيم توصيف كرده، و در آنجا فرموده:(تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْحَكِيمِ) براى اين است كه اين سوره در باره داستان آل يعقوب و بيان آن نازل شده، و كلمه مبين به معناى بيان كننده است،

[1] آگاه باشيد كه اولياى خدا نه خوفى بر ايشان است و نه اندوهگين مى‌شوند، كسانى كه ايمان آورده و( در زندگى همواره) متقى بودند براى ايشان است بشارت در زندگى دنيا و آخرت، كلمات خدا تغيير پذير نيست، اين همان رستگارى بزرگ است. سوره يونس، آيه 62- 64