حجت عقليه‌اى كه بر عقل بشر چيره مى‌گردد و عقل را ناگزير از پذيرفتن مدعاى طرف مى‌سازد، و بر فرض كه منظور از سلطان چنين معناى وسيعى باشد قهرا عطف كلمه سلطان بر كلمه آيات از قبيل عطف عام بر خاص خواهد بود.

و بعيد نيست كه مراد از ارسال موسى با سلطان مبين اين باشد كه خداى سبحان آن جناب را بر اوضاع جارى بين او و بين آل فرعون مسلط كرده بود، آن جبارى كه هيچ پيغمبرى غير از آن جناب به مثل چنان جبارى مبتلا نبود و ليكن خداى تعالى موسى را بر او غالب گردانيد تا جايى كه او و لشكريانش را غرق نمود و بنى اسرائيل را به دست او نجات داد، آيه شريفه زير به همين معنا اشعار دارد كه مى‌فرمايد:(قالا رَبَّنا إِنَّنا نَخافُ أَنْ يَفْرُطَ عَلَيْنا أَوْ أَنْ يَطْغى‌ قالَ لا تَخافا إِنَّنِي مَعَكُما أَسْمَعُ وَ أَرى‌)[1]. و نيز اين آيه كه به موسى مى‌فرمايد:(لا تَخَفْ إِنَّكَ أَنْتَ الْأَعْلى‌)[2].

در اين آيه و در نظاير آن دلالتى است روشن بر اينكه رسالت موسى (ع) اختصاصى به قوم خود كه از بنى اسرائيل بودند نداشته بلكه آن جناب بر بنى اسرائيل و بر ساير اقوام و ملل مبعوث بوده است.

(إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ مَلَائِهِ فَاتَّبَعُوا أَمْرَ فِرْعَوْنَ وَ ما أَمْرُ فِرْعَوْنَ بِرَشِيدٍ) در اين جمله رسالت موسى (ع) را بخصوص فرعون و ملاء او نسبت داده- و كلمه ملاء به معناى اشراف و بزرگان قوم است كه با هيبت خود دل مردم را پر مى‌كنند- نه به همه قوم، كه شايد به كار بردن اين كلمه براى اشاره به اين معنا باشد كه عامه مردم هميشه دنباله رو اشراف و بزرگانند و از خود هيچ رأيى ندارند، رأى آنها همان تصميمى است كه اشراف برايشان بگيرند.

و ظاهرا مراد از كلمه امر در جمله (فَاتَّبَعُوا أَمْرَ فِرْعَوْنَ‌)- امر فرعون را پيروى كردند معنايى باشد اعم از قول و فعل، هم چنان كه خداى تعالى از فرعون حكايت كرده كه گفت:(ما أُرِيكُمْ إِلَّا ما أَرى‌ وَ ما أَهْدِيكُمْ إِلَّا سَبِيلَ الرَّشادِ)

[1] موسى و هارون گفتند: پروردگارا! ما از اين مى‌ترسيم كه فرعون در عقوبت ما عجله و يا طغيان كند، خداى تعالى فرمود: نترسيد زيرا كه من با شما هستم، مى‌شنوم و مى‌بينم. سوره طه، آيه 45 و 46

[2] نترس كه تو ما فوق و مسلط خواهى شد. سوره طه، آيه 68