روانه كرد:(وَ نَجَّيْناهُ وَ لُوطاً إِلَى الْأَرْضِ الَّتِي بارَكْنا فِيها لِلْعالَمِينَ)[1] پس لوط در بعضى از بلاد آن سرزمين منزل كرد، (كه بنا به بعضى از روايات و بنا به گفته تاريخ و تورات آن شهر سدوم بوده).

مردم اين شهر و آباديها و شهرهاى اطراف آن كه خداى تعالى آنها را در سوره توبه آيه 70 مؤتفكات خوانده، بت مى‌پرستيدند و به عمل فاحشه لواط مرتكب مى‌شدند و اين قوم اولين قوم از اقوام و نژادهاى بشر بودند كه اين عمل در بينشان شايع گشت،[2] و شيوع آن به حدى رسيده بود كه در مجالس عمومى‌شان آن را مرتكب مى‌شدند[3]، تا آنكه رفته رفته عمل فاحشه سنت قومى آنان شد و عام البلوى گرديد و همه بدان مبتلا گشته، زنان بكلى متروك شدند و راه تناسل را بستند[4].

لذا خداى تعالى لوط را به سوى ايشان گسيل داشت .[5] و آن جناب ايشان را به ترس از خدا و ترك فحشاء و برگشتن به طريق فطرت دعوت كرد و انذار و تهديدشان نمود ولى جز بيشتر شدن سركشى و طغيان آنان ثمره‌اى حاصل نگشت و جز اين پاسخش ندادند كه اينقدر ما را تهديد مكن اگر راست مى‌گويى عذاب خدا را بياور، و به اين هم اكتفاء ننموده تهديدش كردند كه: (لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ‌)[6]- اگر اى لوط دست از دعوتت بر ندارى تو را از شهرمان خارج خواهيم كرد و كار را از صرف تهديد گذرانده، به يكديگر گفتند: خاندان لوط را از قريه خود خارج كنيد كه آنها مردمى هستند كه مى‌خواهند از عمل لواط پاك باشند.[7]

2- عاقبت امر اين قوم:

جريان به همين منوال ادامه يافت، يعنى از جناب لوط (ع) اصرار در دعوت به راه خدا و التزام به سنت فطرت و ترك فحشا، و از آنها اصرار بر انجام خبائث تا جايى كه طغيانگرى ملكه آنان شد و كلمه عذاب الهى در حقشان ثابت و محقق گرديد، پس خداى عز و جل رسولانى از فرشتگانى بزرگ و محترم براى هلاك كردن آنان مامور كرد، فرشتگان اول بر ابراهيم (ع) وارد شدند و آن جناب را از ماموريتى كه داشتند

[1] سوره انبياء، آيه 71.

[2] سوره اعراف، آيه 80.

[3] ( 3 و 4) سوره عنكبوت، آيه 29.

[4] ( 3 و 4) سوره عنكبوت، آيه 29.

[5] سوره شعراء، آيه 162.

[6] سوره شعراء، آيه 167.

[7] سوره نمل، آيه 56.